This is an exploratory paper of the ethical implications for genomic research and mental illness with specific reference to Singapore. Singapore has a unique context due to its social and political systems, and although it is a relatively small country, its population is religiously and culturally diverse. The issues that we identify here, therefore, will offer new perspectives and will also shed light on the existing literature on psychiatric genomics in society. We contextualise issues such as risk and stigma in (...) the identification and diagnosis of psychosis in the way they relate to Singaporean society, and use a current study as a case example. (shrink)

This is an exploratory paper of the ethical implications for genomic research and mental illness with specific reference to Singapore. Singapore has a unique context due to its social and political systems, and although it is a relatively small country, its population is religiously and culturally diverse. The issues that we identify here, therefore, will offer new perspectives and will also shed light on the existing literature on psychiatric genomics in society. We contextualise issues such as risk and stigma in (...) the identification and diagnosis of psychosis in the way they relate to Singaporean society, and use a current study as a case example. Genomic research has the potential to change significantly he practice of clinical medicine if, as expected, fast and inexpensive sequencing becomes a reality. It will likely also change how society thinks and acts in respect to multi-factorial diseases, conditions, traits, and syndromes that have a genetic component. Genomic research already raises a number of ethical concerns relating to the privacy of individuals, including the disclosure of research results and incidental findings, surreptitious tests, third party access to data, and the re-emergence of genetic determinism. These issues are potentially exacerbated when genomics - the study of whole genomes to understand complex illness and behavioural traits - is applied to psychiatric research, because of the stigma that is often attached to mental illness. In this paper, we discuss some of the issues that have arisen in the context of a study in Singapore that is currently investigating the genomics and biomarkers of psychosis. We argue that although a genomic study rarely creates data that is directly useful to the participant, it can have incidental benefits to the individual who is identified during the study as being at high risk of developing psychosis and its related states. Understanding these potential benefits requires us to examine the implications that this type of research may have on public understandings of genomic data and risk. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Decision-Making as a Broader ConceptJacinta O. A. Tan (bio), Anne Stewart (bio), and Tony Hope (bio)KeywordsCompetence, decision-making, capacity, anorexia nervosa, autonomy, values, identityWe thank Demian Whiting for the thoughtful critique of aspects of our paper (Tan et al. 2006a). A primary aim of our research was to provide empirical grounds on which to stimulate discussion about the nature of decision-making capacity (DMC). Whiting criticizes in particular the concept of (...) 'pathological values' that we suggested might be relevant in the assessment of DMC and in the related issue of deciding when a patient's refusal of beneficial treatment should be overridden.Whiting's central concern is with DMC. Whiting argues that the absence of pathological values should not be a criterion for DMC. We are unclear whether he is also arguing that pathological values do not provide a reason of any kind for overriding treatment refusal. At the end of the paper he writes: "we cannot justify compulsory treatment of patients who have pathological values... on the grounds that these patients lack DMC" (2009, XX). This seems to leave open the possibility that we may be able to justify compulsory treatment of patients who have pathological values on grounds other than that they lack DMC. As we wrote in our response to the discussants of our original paper, "The primary issue for us is whether the reasons for refusal to which we draw attention provide grounds for overriding refusal, and if they do how they can be characterized in such a way as to avoid the ever-present danger of simply overriding autonomy in a patient's best interests" (Tan et al. 2006b, 300).In deciding on whether to use compulsory treatment, there are other relevant factors that may need to be considered, such as the seriousness of the decision, which determines the threshold for competence. However, in this response we consider three issues. First, we argue that the current concept of DMC is by no means so clear cut or generally agreed upon as Whiting implies, and that some of the lack of clarity relates to pathological values. Second, that the concept of DMC is itself dependent on accounts of autonomy, and that it is plausible that pathological values can affect autonomy. Third, we directly consider the question of whether a coherent account of pathological values might be given based on a concept of authenticity.The Current Criteria for DMCWhiting argues that the current criteria for DMC are correct and that an additional criterion along the lines of absence of pathological values should not be added. This argument assumes that there is a clear and agreed understanding of the current criteria. We believe this is not the case for three reasons.(i) Whiting begins his account of DMC by saying that it is normally taken to include: "(1) [End Page 345] understanding (and appreciation)" (2009, 341). Already there is an area of dispute, and the use of parentheses reflects this. The concept of 'appreciation' was developed by Grisso and Applebaum (Grisso, Appelbaum, and Hill-Fotouhi 1997). It is not included in either English common law development, for example (ReC), nor in the criteria specified in the Mental Capacity Act 2005. More important, Grisso and Appelbaum in their comment on our original paper (2006) argue that our work advances thinking about 'appreciation' rather than requiring that we add new elements. The implication is that they believe that what we have called pathological values are relevant to the assessment of capacity and are already included in an account of capacity that incorporates the criterion of 'appreciation.' In our response, we argued that pathological values are not entirely captured within the account of appreciation that Grisso and Appelbaum had previously given. We do not want to revisit that issue here, but the point of relevance is that on one view (that of Grisso and Appelbaum) pathological values are already included in the current criteria for DMC as part of the concept of appreciation, whereas on Whiting's view they are not.(ii) Even if there were agreement over the wording and concepts relevant to DMC there is a further important issue: how are those concepts... (shrink)

Confucian education is often associated with rote-memorisation that is characterised by sheer repetition of facts with no or little understanding of the content learnt. But does Confucian education necessarily promote rote-memorisation? What does Confucius himself have to say about education? This article aims to answer the above questions by examining Confucius’ concept of si based on a textual study of the Analects. It is argued that Confucius’ concept of si primarily involves an active inquiry into issues that concern one’s everyday (...) life, promotes inferential thinking, and facilitates self-examination. Far from advocating rote-memorisation, Confucius highlights the need for us to take ownership of our own learning, engage in higher order thinking, and reflectively apply the lessons learnt in our lives. (shrink)

Ghazali’s The Beginning of Guidance (Bidayetü'l Hidaye) is a book that represents the beginning for people's salvation. According to Ghazali, in order for the human to be guided, he must first follow the orders of this book and then read the book The Revival of Religious Sciences, which he says contains useful science. According to him, the book of Beginning of Guidance can offer the key to salvation. In this book he made major changes in the understanding of worship of (...) Islam and expanded both the content and the scope of worship. In this book, where the understanding of worship of Islam has become mystical; in addition to the prayers that the Qur'an declares as obligatory, the prophet Mohammed’s worship, the prayers of his companions, the remembrances of the Sufis, the wars made in the life of the ascetics are described in the form of orders that must be made in the way of liberation. Thus, he made the prayer not a part of life, but the whole life, saying that three times as much prayer as the God made obligatory, four times as much as Ramadan fasting, fifty-seven times a day prayer and chant every time of the day. There has been no previous study regarding the issue of Ghazali turning worship into ascetism with the book of Beginning of Guidance. In this paper, in addition to this work of Ghazali, the narrations in his other works will be taken into consideration. Thus, his project of Islam religion and mysticization will be introduced in more detail. There are two important factors that direct Gazali, who presents a way of life based on ascetism and seclusion, as an "ideal life". The first is the Sufi culture that he has been in since his childhood and has never broken. According to Ghazali, the life style of Sufi culture that takes the person away from the world is a prescription for salvation of Muslims who are under the threat of "secularization". The second is the distinction between the community and the upper class in the society with the effect of this Sufi culture. It is not possible to say the same thing for the common people belonging to the religion of 'imitation', while the upper class is liberated with the life of the feast and the deity. The only way of the salvation of the common people is to turn the prayers of the imitation religion to ascertism and to open the way of the seclusion. They can do it with the book Beginning of Guidance. Thus the common people can reach salvation just like the upper class by leaving this world behind. (shrink)

It feels like there’s two of you inside—like there’s another half of you, which is my anorexia, and then there’s the real K [own name], the real me, the logic part of me, and it’s a constant battle between the two. The anorexia almost does become part of you, and so in order to get it out of you I think you do have to kind of hurt you in the process. I think it’s almost inevitable. We came to the (...) concept of authenticity belatedly, one might say. We had been talking to people who had a diagnosis of anorexia nervosa about their experiences of living with their condition, and though we had not raised issues of authenticity or identity ourselves, they often did. They struggled with questions of .. (shrink)

We call attention to certain cases of epistemic akrasia, arguing that they support belief-credence dualism. Belief-credence dualism is the view that belief and credence are irreducible, equally fundamental attitudes. Consider the case of an agent who believes p, has low credence in p, and thus believes that they shouldn’t believe p. We argue that dualists, as opposed to belief-firsters (who say credence reduces to belief) and credence-firsters (who say belief reduces to credence) can best explain features of akratic cases, including (...) the observation that akratic beliefs seem to be held despite possessing a defeater for those beliefs, and that, in akratic cases, one can simultaneously believe and have low confidence in the very same proposition. (shrink)

Dinî tecrübe Friedrich Schleiermacher (ö.1768) ile önem kazanan ve William James’in (ö.1842) eserleriyle din felsefesinde teistik delillerin içine dahil olan bir delildir. Dini tecrübelerin birçok şekilde meydana geldiği iddia edilmektedir. Bunlardan biri de sezgidir. Bu bildirinin amacı sezgisel bilginin Tanrı’nın varlığına delil olup olmadığını ortaya koymaktır. Sezgisel yetenek, insanın fiziksel gelişimine (yani beyin) paralel olarak gelişen bir yetidir ve zihnin gelişmesiyle birlikte kapasitesi artmaktadır. Önce çocukta duygusal bir sezgi hakim iken (4-7 yaş), daha sonra çocuğun somut işlemlere geçmesiyle sezgisel yetenek (...) somutla ilişkili hale gelir. (7-11 yaş) Ve somut nesne ve durumlar (deney ve pratikler) çocuğun sezgisel yeteneğinin gelişmesine yol açar. En son aşamada yani soyut işlemler döneminde (11-17 yaş) çocuğun beyninde prefrontal lobun gelişmesine bağlı olarak akli muhakeme gelişir ve bunun etkisiyle sezgisel yetenek, akli verileri kullanarak soyut sezgiye yönelir. Sezgisel yetenek böylece üç dönemin özelliklerini gösterebilir; çocukluktan aldığı duygusal sezgi ve somut/nesnenin çağrıştırdığı somut sezgi ve aklın dış dünyadan aldığı bilgileri zihinsel süreçlerden geçirerek işlemesi sonucu gelişen akılcı sezgi. O nedenle insanlarda tek bir sezgiden bahsetmek yanlıştır. Sezginin üç türü birbiriyle eş güdümlü olarak bilgiyi elde etmek için çalışır. Bu üç sezgi türünden akılcı sezgiye önem veren İbn Sina, sezgi bilgisini rasyonel, epistemolojik alana dahil eder. Yaptığı ilim sınıflamasında sezgi bilgisini deneye dayalı bilgi türü olarak görür ve akla/deneye dayalı bir sezgi anlayışı geliştirir. Bu sezgi anlayışı, peygamberliği rasyonel bir temele oturtmak ve irrasyonel olmadığın açıklamak için de kullanır. Kudsi akla sahip peygamberler üstün zekalarının etkisiyle güçlü sezgiye sahip olurlar ve vahiy alırlar. Vahiy alan sezgisel yetenek diğer insanlarda ortaya çıkıp dini tecrübeleri şekillendirebilir mi? Peygamberlerin vahiy tecrübesini taklit ederek kendilerinde yüksek sezgisel yeti olduğunu savunan bazı kişiler (veli) ilham yoluyla bilgi elde ettiklerini iddia etmişlerdir. Dini tecrübe delilinde bu tür tecrübeler dini delil olarak sayılmaktadır. Fakat bu sezgisel bilginin kaynağı duygu mudur, somut bir gösterge (deney) midir yoksa akıl mıdır? İlham ürünü olan eserlerde her zaman duygu vardır ve bu tür ifadeler insanı duygunun hakim olduğu zihinsel bir duruma götürür. Fakat vahiy tecrübesinde duygunun yanında, somut dünyanın varlığı ve akla dayalı bir sezginin olduğu da vurgulanmaktadır. O nedenle sezgisel bilgi ürünü vahiy üç tür sezgi bilgisine dayalı iken, ilham ürünü olan sezgisel bilgi sadece duyguya dayalıdır. O nedenle ‘dini’ bir delil olarak değil ‘mistik’ bir delil olarak değerlendirmeyi hak eder. (shrink)

Çocuk evliliği, tarih boyunca farklı toplumlarda bilinen ve uygulanan sosyal bir olgu olsa da son zamanlarda, modern duyarlılıkları giderek daha fazla rahatsız eden bir hal almıştır. Son iki asır öncesine kadar, Avrupa hukuki düşüncesinde çocuklar yargı önünde farklı bir muamele görmelerine imkan veren istisnai bir statüye sahip değildi. Diğer taraftan, İslam hukukunun çocuklara, özel bir hukuki statü kazandırma konusunda bazı öncü adımlar attığını söyleyebiliriz. Nitekim, en eski İslam hukuku kitaplarının bile, insanın fiziksel ve zihinsel gelişim aşamalarına ve her bir aşamada (...) ortaya çıkan hukuki hükümlere dair son derece teknik ayrıntılarla dolu olduğunu görebiliriz. Ancak çocuk hakları konusundaki bu erken farkındalığa rağmen, çocuk evliliği olgusu hem İslam toplumlarında hem de İslam hukukunda kendini gösterebilmiştir. Çünkü, İslam çocuk hukuku, ilk ortaya çıktığı dönemin kültürel şartlarından ciddi şekilde etkilenmiştir. Üstelik bu kültürel şartlar, İslam dünyası boyunca İslam çocuk hukukunun temel zemini olma işlevini sürdüre gelmiştir. Bu çalışma, alimlerin çocuk evliliğini delillendirmek üzere yapageldikleri bazı aşırı yorumları ortaya koymaya ve konuyla ilgili âyetleri metinsel bağlamıyla daha uyumlu bir şekilde okumaya çalışmaktadır.Özet: Her bağlam için geçerli olabilecek, standart bir çocuk tanımı yapmak göründüğünden daha güçtür. Bu nedenle çocuk araştırmaları sahasında çalışan akademisyenlerin, muhtelif sosyal disiplinler tarafından yapılacak herhangi bir çocuk tarifi konusunda memnuniyetsizlik içinde olması doğaldır. Diğer yandan, İslam hukukunda baştan beri ayrıntılı bir çocuk hukuku teorisi mevcuttur. İslam hukuk düşüncesinde, insanlar doğum ile yetişkinlik arasındaki gelişim döneminde üç aşamadan geçerler: Çocukluk (küçüklük), buluğ ve rüşt. Bütün fıkıh mezhepleri, insanın doğumu ile ergenliği arasındaki dönemde küçük çocuk sayılacağı kanaatindedirler. Bu çocukların mallarının en iyi şekilde idare edilebilmesi için yasal temsilcileri bulunmak zorundadır. Fakîhler çocuğun velisinin, özellikle de baba veya baba tarafından dedenin, velâyeti altındaki küçük çocuklar üzerinde mücbir bir yetkisi olduğu (velâyet-i mücbire) konusunda geniş bir fikir birliğine sahiptirler. Buna göre veliler, velâyetleri altında bulunan çocukları uygun gördükleri kişilerle evlendirme yetkisine de sahiptirler. Fakat zaman zaman beşik kertmesi olarak da anılan bu uygulama bir ön sözleşmeden ibarettir. Yani bu sözleşme doğrudan doğruya fiziksel boyutları da olan müşterek bir evlilik hayatını meşru kılmamaktadır. Çünkü cinsel hayatın ancak buluğdan sonra gerçekleşmesi ön görülmektedir. Modernite öncesi İslam tarihi boyunca, İbn Şubrume (ö. 144/761), Ebû Bekr el-Esamm (ö. 200/816) ve Osman el-Bettî (ö. 143/760) gibi bir kaç fakih dışında küçük çocukların evlenmesine kategorik olarak karşı çıkan kimselere pek rast gelinmemektedir.Hanefi mezhebinde, herhangi bir zihinsel özrü olmaksızın buluğa eren erkek ve kız çocuklar evlilik konusunda mücbir velâyetin kapsamı dışına çıkarlar. Bu, evlilik sözleşmelerini bizzat gerçekleştirebilecekleri anlamına gelmektedir. Fakat veli, uygunsuz bulduğu evliliğe karşı dava açarak bunu yargı yoluyla geçersiz kılma yoluna gidebilir. Diğer üç Sunnî mezhep ise erkek ve kız çocuklar arasında bir ayrım yapar: Buluğa eren erkek kendi evlilik akdini yapabilme hakkını elde ederken aynı durumdaki kız çocuklar velâyet altında kalmaya devam ederler. Şâfiʿî mezhebine göre, velâyeti gerekli kılan illet (bekaret) hâlâ geçerliliğini korumaktadır. Dolayısıyla veli, kızları evlendirme konusundaki icbâri yetkisini elinde tutmaya devam etmektedir. Bu durumda kızın rızasının alınması, akdin geçerliliği için şart olmaktan ziyade sadece nezaket gereğidir. Rüşte ulaşmak veya fizyolojik olgunlaşma sürecini tamamlamak ise İslam hukukunda evlilik için şart görülmemiştir.Modern zamanlara kadar geleneksel İslam hukukunun erken evlilik lehinde gösterdiği bu yaklaşımda herhangi bir değişiklik olmamıştır. 1917 yılında çıkan Hukuk-ı Aile Kararnamesi daha önce benzeri görülmemiş bir dizi düzenleme getirmiştir: İlk olarak, evlilik yaşı erkek için on sekiz kız için ise on yedi olarak belirlenmiştir. On sekiz yaşın altındaki erkeklerin hakimden evlenme izni alması; on yedi yaşından küçük kızların ise hem veli onayı hem de hakim iznine sahip olması zorunlu hale getirilmiştir. On iki yaşın altındaki erkekler ile dokuz yaşından küçük kızların ise asla evlendirilemeyeceği kararlaştırılmıştır.Mantıkî bağlam ve sentaktik yapı elverişli olmamasına rağmen fakihler çocuk evliliğini desteklemek üzere bazı Kur’ân âyetlerine (Nisâ 4/3-6, Nisâ 4/127, Talâk 65/4) referansta bulunmuşlardır. Makale içeriğinde detaylı şekilde açıklandığı üzere zorlama yorumlamalarda bulunmuşlardır. Bu makale, söz konusu âyetlere daha tutarlı bir yorum getirmeye çalışmaktadır. Aynı şekilde, Kur’an’ın çocuk evliliğini kolaylaştırıcı bir tavır içerisinde olmadığını, çocukların evlendirilebilmesi yönündeki yaklaşımların tarihsel ve kültürel şartlara bağlı olarak yapılan bazı zorlama yorumlara dayandığını ileri sürmektedir.Hz. ʿÂişe’nin Hz. Peygamber ile oldukça erken bir yaşta evlendiğine dair nakledilen rivâyet de konuyla ilgili olarak ileri sürülen başka bir argümandır. Bu rivâyetin sahih olduğuna inanılmaktadır. Buna rağmen ilginç bir şekilde bu rivâyet çok az fakih tarafından kullanılmıştır. Bunun sebebi, fakîhlerin Hz. Peygamberin mahremiyetinden bahsetmek istememeleri olabilir. Rivâyetin hücciyeti konusuna kuşkuya kapılmış olmaları da mümkündür. Söz konusu rivâyete daha yakından bakıldığında, ifadedeki menfi üslup hemen dikkat çekmektedir. Çünkü rivâyette Hz. ʿÂişe, Hz. Peygamberle evlendiği günü anlatırken sürekli olarak fizyolojik ve psikolojik açıdan olumsuz koşullardan bahsetmektedir. Nitekim Hz. ʿÂişe birden bire oynamakta olduğu salıncaktan alınmakta ve kendisinin de bilmediği bir yere doğru götürülmektedir. Rivâyet, sadece çocuk evliliğinin cevazını ortaya koymakla yetinmemekte, sanki aynı zamanda çocukların uygunsuz koşullardaki evlilik taleplerine bile itaatkar olmaları gerektiğini salık vermektedir. İçerik yanında teknik olarak bakıldığında bu rivâyet, haber-i vâhiddir. Çünkü rivâyet, sadece Hz. ʿÂişe tarafından bilinebilecek detayları içermektedir. Tarihî açıdan bir öneme sahip olmasına rağmen dinî hükümlere kanıt olma niteliğinden yoksundur. Çünkü bu rivâyette, râvi konuyla ilgili Hz. Peygamber’e ait resmi bir açıklamayı nakletmemekte; sadece kendi zaviyesinden maruz kaldığı bir durumdan bahsetmektedir. (shrink)

Religious experiences in folk culture are generally handled outside the rational field. Individual qualities are emphasized, and emotion-oriented aspects are highlighted. Therefore, religious experiences can display very different features. Experiencing religion at a cultural level leads to the mystification of religious experiences. Even if there are many studies on tomb visits in the fields of folk literature, history of religions etc., tomb visits, which can be included in mystical experiences, have not been handled as a matter of religious philosophy according (...) to the possibility of providing people with “evidence of the existence of God”. In this report, it will be tried to reveal how the tomb visits in Baskil affected people's belief in Allah, how they feel and turn towards God. For this purpose, the effect of visiting the tombs on individuals was determined through interviews with people who visited or had visited the tombs in Baskil, and the issue of being an evidence for the existence of God was explained. With the questions asked to twenty-four people living in Baskil, the importance of the tomb visits was revealed in terms of religious experience. And the effects of visits on individuals have been determined. There are those who say that these effects are sometimes of a religious nature and cause the visit to feel God, and sometimes there are those who say they visited the tomb for completely different purposes. People who think of the tomb visit as a "place of prayer and help" with a mystical experience instead of thinking of the existence of God as evidence; He is visiting the tomb for healing from illnesses, finding jobs, getting rid of family incompatibilities, being successful in exams, seeking fortune, raining, healing of animal diseases, etc.. Very few people visit the tomb to search for 'evidence of God's existence' and think it as a religious experience. (shrink)

Gazali'nin hayatını 1095 yılında geçirdiğini söylediği krize göre üç döneme ayırmamız mümkündür. Kriz öncesi dönem, kriz dönemi (1095) ve kriz sonrası dönem. Bu dönemlerde akla ve felsefeye bakışı değişmiştir dolayısıyla felsefî ilimlerden sayılan matematik ilmine bakışı da değişmiştir. Gazali kriz öncesi ve kriz dönemlerinde aklı eleştirmekle birlikte çok sistematik bir eleştiri yaptığı söylenemez. Gazali bu dönemde felsefe yorumlarında 'felsefi/bilimsel aklı" din açısından zararlı görmemektedir hatta zaman zaman olumlu yanlarından bahsetmektedir. Makasıdu’l Felasife ve Tehafütü’l Felasife ‘de akılla ilgili mevzulara değinmiş, bazı (...) felsefî ilimlerin dinle alakalı olmadığını, din açısından fayda veya zarar vermediğini ifade etmiş ama temelde felsefi aklın “sadece dini (metafizik) konulara” yetmeyeceği kanaatine varmıştır. Fakat bu dönemde o, felsefeyi 'dinileştirme' çabasının bir sonucu olarak akıl eleştirisiyle karşımıza çıkmaktadır. Aklın, felsefenin ve felsefî ilimlerin (mantık, astronomi, fizik… vb.) kökenini Kur’an’a dayandırmış ve filozofların bütün bu ilimlerin ‘tümellerini’ dinden öğrendiklerini iddia etmiştir. Böylece Gazali, akılla bir teoloji kurmanın mümkün olmadığını ispatlayarak yani dini ‘akla uygun hale getirme’ girişimlerinin önüne geçerek ‘aklı ve bütün aklî ilimleri dine uygun hale’ getirmek için vahye ve mistik tecrübeye dayalı yeni bir sistem kurmuştur. Dinî akıl, vahyi anlar ve uygular. Kriz sonrası dönemde bütün felsefî sistemleri dinî ve mistik/gnostik bir düşünce etrafında yorumlayan Gazali'de akıl tamamen dinileşmektedir. Avam ilimleri seviyesine indirdiği felsefî (tıp, astronomi, kimya, biyoloji, mantık, matematik vs.) ve dinî ilimleri (kelam, fıkıh ve tefsir) mistik bir zihniyetle yeniden ele alır. Felsefî ilimlerin esası dinîdir ve insanlar bu ilimleri peygamberlerden öğrenmiştir. Kelam ilmi, aklî bir ilim değil, dini bir ilimdir, kelamı kullanarak akli hükümler vermekten vazgeçip sadece dini ve uhrevi hükümler vermesi sağlanmalıdır. Fıkıh ilmi de aklî bir ilim değil dini bir ilimdir ve fıkıh alimleri sadece ahiretle ilgili hüküm verilmelidir. Bunlardan daha üstün olan ise havas ilimleridir. Havas ilmi Gazali'ye göre gnostik tasavvuf öğretisidir. Dünyevî akıl insanı yanılttığı ve ona güvenilmez olduğu için akıl yerine peygamberin vahyi gelmelidir ve ondan sonra vahye benzerliği dolayısıyla "velinin ilhamı" yer almalıdır. Bu ise ilk başta dini anlaması için gerekli olan ‘dinî akıl” ve daha sonra ruh, aşk ve nur yoluyla elde edilmektedir. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Response to Alexandra Kertz-Welzel’s “Two Souls, Alas, Reside within My Breast”: Reflections on German and American Music Education Regarding the Internationalization of Music EducationPhilosophy of Music Education Review, 21, no.1 (Spring 2013): 52–65Leonard TanAs a Singaporean who, like Kertz-Welzel, spent four years residing in the United States, I read the article with great interest. Born to traditional Chinese parents, I was raised steeped in Confucian values, savored Chinese operas, (...) and spoke Mandarin as a child. When I went to school in postcolonial Singapore, however, the medium of instruction was primarily English. I read Enid Blyton in primary school, Shakespeare in secondary school, and Chaucer in Junior College. My university studies in music were Western-centric. All seemed fine until my doctoral studies in the United States when I was inspired by my music education professor to revisit my cultural roots and to read Chinese philosophy. It was [End Page 113] no easy task reading the original texts—they were written on bamboo slips more than two thousand years ago in classical Chinese, and I needed tuition from my mother. Nevertheless, as I worked my way slowly but surely through each character, one thing became unmistakably clear: although I had read more Western than Asian philosophy, many ideas in the ancient Chinese texts resonate with the innermost recesses of my being and are unmistakably a part of who I am as a Chinese Singaporean, albeit one schooled in Western ways.Two souls, alas, have been residing within my breast! Like Kertz-Welzel, I had to find a way to reconcile my two scholarly identities. How may one negotiate the seeming chasm between the Chinese and Western philosophical worlds? In this paper, I sketch some insights gleaned from my journey into the world of comparative philosophy, specifically, classical Chinese philosophy and American pragmatism. In particular, I address two obstacles to the internationalization of music education identified by Kertz-Welzel, namely, the tendency for researchers to know only one scholarly tradition well, and the use of English as an international language. I then proffer Dewey’s metaphor of “friendship” as a way of charting a new “silk road”—one that blends Eastern and Western ideas—for the philosophy of music education.As noted by Kertz-Welzel, many researchers only know one scholarly tradition well. Dangers lurk when scholars have limited knowledge of foreign philosophical enterprises. To begin with, one may fall into the trap of stereotypical preconceptions. For example, I have been asked if it were methodologically sound to juxtapose Chinese philosophical aphorisms with the closely argued texts of the American pragmatists. The basis of this critique is understandable: think Confucius and aphoristic phrases that teach humans how to lead moral lives immediately spring to mind; think Dewey and one is reminded of the depth and breadth of his philosophical arguments. Chinese philosophical texts, however, are by no means mere aphorisms. While the Analects of Confucius may, prima facie, appear as if it were a random collection of brief sayings, many passages relate to one another and cohere as a philosophy. The rich commentarial tradition that spans over two thousand years further augment the range of insights embedded in the Analects. Post Confucius, Xunzi, the philosopher best known for his argument that human nature is evil and ought to be cultivated through ritual (li 禮) and music (yue 乐), articulated his philosophy through thirty-two books that rival Dewey in richness and complexity.1 For two souls to reside within one breast, one has to remain vigilant against potential stereotypes.The tendency to know only one scholarly tradition well may also inadvertently cause one to judge a foreign philosophical tradition using the standards of the familiar one. When encountering Confucius for the first time, scholars schooled in European philosophy may, as Hegel did, criticize him for being a [End Page 114] shallow moralizer obsessed with rituals (li 禮) rather than a speculative philosopher concerned with theoretical matters.2 Such a judgment is misguided as it ignores the fact that the Chinese philosophical tradition was founded on a set of metaphysical assumptions that differed from its Greek counterpart. Seeing the cosmos in discrete, quantitative, and unchanging terms, the ancient... (shrink)

Bu çalışmada Ali Kuşçu’nun ‘sayı tanımı’, birlik, çokluk, bir, çok, nicelik, toplam, sayma, vb. kavramlar etrafında ele alınacaktır. Öncelikle konunun önemini tebarüz ettirmek için çağdaş matematik felsefesinde ‘sayı tanımı’ hakkındaki tartışmalara çok kısa bir göz atılacaktır. Akabinde Ali Kuşçu’nun konuyla ilgili yaklaşımı hem el-Muhammediyye fi’l-hisâb hem de Şerhu’t-Tecrîd adlı eserleri üzerinden takip edilecek ve düşünceleri çözümlenecektir. Ayrıca, Ali Kuşçu’nun yaklaşımıyla bir mukâyese için Şemseddin İsfehânî’nin Tesdîdü’l-kavâid fî şerhi Tecrîdi’l-akâid adlı şerhi ile Seyyid Şerîf’in Hâşiye’sindeki konuyla ilgili düşünceler kısaca serimlenecektir. Ali (...) Kuşçu’nun temsil ettiği tutumun arka-planı, özellikle Tebriz matematik-astronomi okulu mensuplarının, Nizâmuddin Nîsâbûrî, İbn Havvâm, Kemâluddin Fârisî ile Cemâluddin Turkistânî, Ebü’l-Hasan Behmenî ve Ali b. el-Ğarbî’nin kaleme aldığı eserler ile Ali Kuşçu’nun da üyesi bulunduğu Semerkand matematik-astronomi okulu mensubu Cemşîd Kâşî’nin Miftâhu’l-hussâb adlı kitabı üzerinden inşa edilecektir. Daha sonra, Ali Kuşçu’nun İstanbul’da tetiklediği tartışmanın izleri sürülerek, Fenârîzâde Ali Çelebî gibi matematikçiler ile muhâsebe matematikçisi Kâtib Alâuddin Yusuf‘un konuyla ilgili değerlendirmeleri ele alınacak, tüm bunların Takiyuddin Râsıd’daki izdüşümleri göz önünde bulundurularak kısa bir değerlendirmesi yapılacaktır. (shrink)

This paper mainly discusses Tan Luan Amitabha created the theory of the nature of salvation. Gein Tan Luan force first proposed trust him, and so as "easy street" and "hard track" distinction, this emphasis on his ability to say, and the traditional Buddhist emphasis on self-liberation is different, each being misunderstood as a Buddhist heresy; but the two kinds of Tan Luan body of law that, on the one hand Chengji Long said the tree two more from the thinking Bian (...) air to the pursuit of Wisdom of Buddha there is generally on the one hand, Cheng Jishi body of law and other pro-flow Buddha body theory, more deepen its Tathagatagarbha ideas for his theory of Amitabha Buddha body exercise through the Mahayana concept of the base and refined with the lies. In addition, Tan Luan "two kinds of bodies of law," the body of law that seems, and Tan Luan - Dao Chao - Sin a series of Pure Land teaching "is the reported non-" of saying different things, but in reality he was a unique dialectic of the "two" terms, indicating Amitabha in San secular representations in two ambiguities, including: self-reliance - his strength, name - for example, the law of the body of law - convenient body of law, etc., and from beyond all relative to the Absolute Dharmakaya Amitabha concept, derived symbol of the Buddha-bit cell of the surface to his power, the willing, the body is good diversion Amitabha's report said the pilot. In the history of Pureland-Buddhism, Tan Luan is the first one who claims to rely on the force of Buddha, and divides Buddhism into two patterns-the easy way vs. The difficult way. The notion of his power is different from the main principle of Buddhism, and always misunderstanded as betrayer. But if we analyze the theory of Tan Luan, we can find two dimensions. In one side, he succeeds the idea of ​​two-kaya from N? g? rjuna, but his notion of? unya is more near Buddha-nature. On the other side, he succeeds the idea of ​​the emanatuon of dharma-k? ya from Vasubandhu, but more inclines to tathagata-garbha thought. So we can say, Tan Luan's theory of the force of Amita-Buddha is rooted on the tradition of Amita-Buddha is rooted on the tradition of Mahayana-Buddhism, and it is exactly the prototype of the Buddha-k? ya. Besides this, in the theory of Tan Luan's two -dharmak? ya, the term of dharmakaya Buddha is looked different to the doctrine of the series that he belongs. But he uses many dialectic terms of two-k? ya, such as: self-power-other power, Name of Buddha - For example, the law of the body of law - convenient body of law, and so on, in order to explain the duality of Amita-Buddha as the Absolute One appears himself between the sacred and the profane. And from the notion of the Absolute dharma-k? ya of Amita -Buddha, the side of the Buddha's personal character, such as the force, vow, and so on, is developed. In fact, his theory of Amita-Buddha is nothing but the pioneer of the theory of samboghak? ya Amita-Buddha in the series of Shandau. (shrink)

This essay offers an attempt at a cross-cultural inquiry into cross-cultural inquiry by examining how one influential Chinese reformer, Tan Sitong (1865–1898), thought creatively about the possibilities of learning from differently situated societies. That is to say, rather than focusing on developing either Tan’s substantive ideas or elaborating a methodology for how such an approach might proceed, I mine his work for the methodological lessons it offers. I hope to offer both argument and example for the possibility not only that (...) culturally distinct ways of life can inform each other, but that such influence can include learning theoretical and practical means by which such engagement may be carried out. This .. (shrink)

Gayretimin bir kısmı bilim dünyasına hizmet, ama diğer çok mühim bir gayesi ise; koskoca bir İslam aleminin yitirmiş olduğu kendine hürmeti, güveni ve insanlık tarihindeki yerini hatırlatmak, kaybettiklerini inşa etmek içindir. Prof. Dr. Fuat Sezgin Prof. Dr. Fuat Sezgin anısına ithaf ettiğimiz Felsefe ve Din Bilimleri Özel Sayımıza hoşgeldiniz. Prof. Dr. Fuat Sezgin, 24 Ekim 1924 tarihinde Bitlis’te dünyaya gelen Fuat Sezgin, il-kokulu Doğubayazıt’ta, ortaokul ve liseyi ise Erzurum’da bitirdikten sonra 1943 yılında İstanbul’a geldi. İstanbul Üniversitesi şarkiyat (Doğu bilimi) Araştırmaları (...) Enstitüsü’nde ünlü Alman şarkiyatçı Prof. Dr. Hellmut Ritter’in (1892-1971) öğrencisi olan Sezgin, Ritter’in tavsiyesi üzerine İslâm bilimlerine yöneldi. 1951’de İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakülte-si’den mezun olduktan sonra Arap Dili ve Edebiyatı alanında “Buhârî’nin Kaynakları Hakkın-da Araştırmalar” başlıklı teziyle doktorasını tamamladı. Bu çalışmasıyla, hadis kaynağı olarak İslâm kültüründe önemli bir yere sahip olan Buhârî’nin sözlü kaynaklar yerine yazılı kaynaklara dayandığı tezini ortaya attı. Doçent unvanını 1954 yılında alan Sezgin, 1960 askeri darbesinin ardından üniversi-telerden uzaklaştırılan 147 akademisyen arasında kendi adının da bulunması üzerine 1961’de Türkiye’den ayrıldı ve çalışmalarına Goethe Üniversitesi’nde (Frankfurt) devam etti. Câbir bin Hayyân hakkında hazırladığı ikinci tezini 1965’te Goethe Üniversitesi Doğa Bilimleri tarihi Enstitüsü’ne sunan ve bir yıl sonra profesörlüğe yükseltilen Sezgin, aynı yıl kendisi gibi şarkiyatçı olan Ursula Sezgin ile Evlendi. Alanında şimdiye kadar yazılan en kapsamlı eser kabul edilen Geshichte des arabisc-hen Schrifttums (Arapça Yazma Eserler Literatürü Tarihi) başlıklı kapsamlı eserinin ilk cildini 1967’de yayımlayan Sezgin, 1978’de Kral Faysal İslâmi İlimler Ödülü’ne lâyık görüldü. Bu ödül nedeniyle kendisine takdim edilen maddi desteği değerlendirerek 1982’de Goethe Üniversitesi Arap-İslâm Bilimleri Tarihi Enstitrüsü’nü, ertesi yıl ise bu enstitü bünyesinde, tarih boyunca Müslüman bilim insanlarının icat ettiği 800’den fazla bilimsel alet ve düzene-ğinin modellerinin sergilendiği İslam Bilim ve teknoloji Müzesi’ni kurdu. Bu müzenin bir benzerini 2008 yılında istanbul’da kuran Sezgin, 2010 yılında Prof. Dr. Fuat Sezgin İslam Bilim Tarihi Araştırmaları Vakfı’nın kuruluşuna öncülük etti. Kahire Arap Dili Akademisi, Şam Arap Dili Akademisi, Fas Rabat Kraliyet Akademisi, Bağdat Arap Dili Akademisi, Türkiye Bilimler Akademisi şeref üyeliği de dâhil olmak üzere çok sayıda ödül ve nişana layık görülen Sezgin’e; Erciyes Üniversitesi, Atatürk Üniversitesi, Süleyman Demirel Üniversitesi ve İstanbul Üniversitesi tarafından fahri doktora unvanları verildi. Frankfurt am Main Goethe Plaketi, Almanya Üstün Hizmet Madalyası, İran İslâmi Bilimler Kitap Ödülü ve Cumhurbaşkanlığı Kültür ve Sanat Büyük Ödülü ile taltif edildi. Prof. Sezgin’in öncülüğünde kurulan İstanbul İslâm Bilim ve teknoloji tarihi Müzesi, Kültür ve Turizm bakanlığı 2016 özel Ödülü’ne lâyık görüldü. Arapça, Süryanice, İbranice, Latince ve Almanca başta olmak üzere 27 dil bilen Prof. Dr. Fuat Sezgin, 30 Haziran 2018’de İstanbul’da vefat etti ve Gülhane Parkı’ndaki İstanbul İslâm Bilim ve teknoloji tarihi Müzesi’nin bahçesine defnedildi. Vefatının ardından, 2018/6 sayılı Cumhurbaşkanlığı genelgesi ile 2019 yılı “Prof. Dr. Fuat Sezgin Yılı” olarak ilân edildi. Cumhurbaşkanlığı genelgesinde "İslam kültür ve medeniyetinin daha iyi anlaşılmasını sağlamak ve onu yeni nesillere en doğru şekilde aktarmak amacıyla yapılacak söz konusu çalışmalara ilgili tüm kamu kurum ve kuruluşlarınca her türlü destek ve katkının sağlanması hususunda gereğini rica ederim." İfadelerine yer verilerek Fuat Sezgin’in ülke sathında anlatılması ve düşüncelerinin anlaşılması için çeşitli faaliyetlerin yürütülmesi istenmişti. Koordinasyon Merkezi olarak da Kırıkkale Üniversitesi seçildi Dünyanın önde gelen bilim tarihçilerinden olan, İslam Bilim Tarihi alanındaki çalışmaları bulunan Prof. Dr. Fuat Sezgin’i gelecek nesillere tanıtmak, fikirlerini anlatmak amacıyla Sivas Cumhuriyet Üniversitesi tarafından da birçok faaliyet yapıldı. Dünyanın önde gelen bilim tarihçilerinden Prof. Dr. Fuat Sezgin’e, İslam Bilim Tarihi alanındaki çalışmalarından dolayı Üniversitemiz tarafından “Fahri Bilim Doktoru” unvanı verildi. Prof. Dr. Sezgin’e fahri bilim doktoru unvanı verilmesi dolayısıyla Üniversitemiz Kül-tür Merkezi’nde düzenlenen tören İstiklal Marşımızın okunması ve saygı duruşuyla başladı. Programa Rektörümüz Prof. Dr. Alim Yıldız, Sivas Belediye Başkan Yardımcısı Ah-met Özaydın, Fatih Sultan Mehmet Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Musa Uzun, öğretim elemanları ve öğrenciler katıldı. Rektörümüz Prof. Dr. Alim Yıldız yaptığı açış konuşmasında, "İnsanlara İslam bilimlerinin gerçeğini tanıtmak, benlik duygularını olumsuz etkileyen yanlış yargılardan onları kurtarmak ve ferdin ehemmiyetine olan inancı kazandırmak amacıyla İslam Bilimi Tarihi araştırmalarına adanmış bir ömürdür Prof. Dr. Fuat Sezgin Hocamız. Öyle büyük bir otoritedir ki onu anmadan, onun hazırladığı eserlere bakmadan, bilim tarihiyle, İslam tarihiyle ilgili ortaya bir şeyler sunabilmek çok zordur. Bilim tarihinin en çalışkan, en birikimli bilim insanlarından biridir. İslam tarihine, İslam düşüncesine, İslami eserlere ve bilim dünyasına vermiş olduğu katkılarıyla bir medeniyet kâşifi, eşi bulunmaz bir değer ve ‘darbeler neden kötüdür’ sorusunun mücessem cevabıdır Prof. Dr. Sezgin. Bizim medeniyet ve kültürümüzde kültür, sanat ve beşerin, Yaratıcının her eserinde müşahede ettiği güzellikleri, çeşitli yol ve yöntemlerle ortaya koymasının vasıtasıdır. Bilgiyi hikmetle taçlandırıp irfana ulaştırmadıkça hiçbir şeyi yerli yerine oturtamayız." dedi. Konuşmanın ardından Rektör Yıldız, 93 yaşındaki Prof. Dr. Fuat Sezgin’e cübbe giydirdi. Daha sonra Sezgin katılımcılara ‘Arap İslam Tarihinden Bazı İzlenimler’ konulu ders verdi. Prof. Dr. Fuat Sezgin, “İnsanların bilgi tarihi ile ilgili verileri yazılı olarak kaydetme gayreti, politik tarihe olana nispetle tesadüflere ve keyfi değerlendirmelere göre çok geri zamanlarda oldu. İslam bilim tarihi yüksek ve kaliteli görüşleri yansıtır. Bunları burada sunamayacağım. Birçoğunu Arap-İslam tarihi adlı kitabımın bugüne kadar çıkmış olan 17. cildinde kaydetmeye çalıştım. Onu İstanbul’da Gülhane Parkı’nda İslam Tarihi Araştırmaları Vakfı yayınları arasında bulabilirsiniz.” dedi. Prof. Dr. Sezgin “Bilimler tarihinin verilerini değerlendirmekte, yaşanılan zamanın etüt şartını gözden kaçırılmasının esas olması gerektiğini anladım ve henüz kitabımı yazma-ya başlamadan rastladığım Fransız Coğrafya tarihçisi Joseph Toussaint Renaud (1795-1867)’un şu sözleri beni çok etkilemişti. “Tesadüf teknik ve sanatın ilerlemesinde çok büyük bir rol oynamaz. İnsanlar buluşlarında devamlı bir şekilde birden bir sıçrayışla değil, adım adım hareket eder. Her zaman aynı hızda değil, fakat devamlı olarak insan icat etmez. Olanı ilerletir.” ifadelerine yer verdi. Konuşmasının sonunda Prof. Dr. Sezgin, “Benim 65 yıldır yaymaya çalıştığım Arap İslam bilimleri tarihi hemen hemen her gün beni hayata bağladı. İslam dünyasında büyük bir hızla ilerleyen bilimler MS. 8. yüzyıldan itibaren Fransa ve İngiltere’ye diğer taraftan 10 ve 11. yüzyıldan itibaren Sicilya’ya ve İtalya’ya 9. yüzyıldan itibaren Bizans’a ulaştılar. Avrupa-lılar teknik bilimleri diğer bilimlere nazaran daha kolay anlıyor ve alabiliyorlardı. Bu anlam-da onlar 16. yüzyılda bazı yönlerde Müslümanlara ulaşmaya hatta onları geçmeye başladılar.” ifadelerini kullandı. Programın sonunda Rektörümüz ve Fatih Sultan Mehmet Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Musa Duman, Prof. Dr. Fuat Sezgin’e tezhipli bir tablo hediye ettiler. 2019 Prof. Dr. Fuat Sezgin Yılı kapsamında Sivas Cumhuriyet Üniversitesi Merkezî Kütüphanesi’ne Prof. Dr. Fuat Sezgin’in ismi verildi. Ayrıca Üniversitemiz Rektörlüğü tarafından düzenlenen 5’inci Hazan Şiir Dinletisi Sezgin anısına ithaf edilmiştir. 2019 yılının Haziran ayı içerisinde ise Üniversitemiz Rektörlüğü öncülüğünde ve İlahiyat Fakültesi Dekanlığınca ile Sivas Merkez Ulu Cami’de merhum Prof. Dr. Sezgin için Kur’an-ı Kerim tilaveti ve Mevlid-i Şerif programı gerçekleştirilmiştir. Son olarak üniversitemiz rektörlüğü tarafından desteklenen ve Sivas Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi tarafından yayımlanan Cumhuriyet İlahiyat Dergisi’nin 23. Cilt 3. Sayısı (Felsefe ve Din Bilimleri Özel Sayısı) Prof. Dr. Fuat Sezgin anısına ithaf edilmiştir. Felsefe ve Din Bilimleri alanından birçok güncel ve ilgi çekici araştırmayı bir araya getirdiğimiz sayımızı sizlere sunmaktan heyecan ve mutluluk duyuyoruz. Bize emanet edi-len değerli çalışmaları uluslararası alana taşımak için geniş bir ekiple tüm gayretimizi gösterdiğimizi ifade etmek isteriz. Yeni sayımızda başta makale sahibi değerli bilim insanlarımıza, yayın, danışma ve hakem kurullarımıza, Rektörlüğümüz Basımevi personeline ve özellikle dergimizin yayın aşamasında yadsınmaz emekleri olan alan editörlerimiz Dr. Öğr. Üyesi Adem Çiftçi, Arş. Dr. Öğr. Üyesi Gör. Fatma Kurttekin, Arş. Gör. Maruf Çakır, Arş. Gör. Alper Ay, Arş. Gör. Esma Güneş, Gör. Bayram Ünce, Arş. Gör. Sena Kaplan, Arş. Gör. Gülistan Aktaş,Arş. Gör. Hamit Demir Arş. Gör. Merve Yetim, Arş. Gör. Rukiye Göğen, Arş. Gör. Ömer Faruk Özbek, Arş. Gör. Salime Bera Kemikli, Arş. Gör. Naim Yaman, Arş. Gör. Sema Tombul, Arş. Gör. Nurgül Akdoğan, Arş. Gör. Ayşe Mine Akar, Arş. Gör. İlknur Bahadır ile Arapça dil editörü Prof. Dr. Ömer Faruk Yavuz ve İngilizce dil kontrolü sorumluluğunu üstlenen alan editörlerimiz Dr. Miyase Yavuz Altıntaş, Uzm. Zeynep Yücedoğru, Dr. Öğr. Üyesi Zuhal Ağılkaya Şahin, Dr. Metin Güven ve Dr. Kenan Tekin’e teşekkür ederiz. Dergimizin 23. Cilt 2. ve 3. Sayı (Özel Sayı)’larından itibaren Yazı İşleri Müdürü olarak Dr. Ahmet Çelik’in görevlendirildiğini bildirir kendisine yeni görevinde başarılar dileriz. Önceki sayılarımızda dergimizin Yazı İşleri Müdürlüğünü ifa eden Doç. Dr. Ali Yılmaz’a teşekkürlerimizi sunarız. 15 Haziran 2020’de yayınlanacak bir sonraki sayımız için makale kabul tarihlerinin yayın kurulumuz tarafından 1 Ocak- 15 Mart olarak değiştirildiğini hatırlatır çalışmalarınız-da kolaylıklar dileriz. (shrink)

The purpose of this study is to present how ancient and modern thinkers describe politics and to discuss reasons for differences seen in these definitions. In the ancient period, the identification of human being as a political entity by nature caused politics to be seen as the most supreme of all human activities. For the ancient thinkers, politics is conceptualized as a pluralist area in which the common issues are discussed by equals and also which excludes inequality. Ancient thinker Aristotle (...) says that the purpose of politics is “good life”. However, modern political thought which began with Machiavelli identified politics with the concepts of force, power and violence. Politics is defined by Machiavelli and his successors as the legitimate organization of physical violence, the distribution of power, value and resources by authority. While in the Ancient Greece violence is excluded from the public-political sphere, It has become one of the central concepts defining the political society in the modern world. While the human being was defined as a political entity (zoon politikon) in the ancient period, it is usually seen as an economic entity (homo economicus) in the modern period. For the ancients good life means a life that is dedicated to politics; nevertheless, it has been often associated with econo- mic activity by the moderns. This study argues that the main difference between the political definitions of ancients and moderns stem from differences between their perspectives about the aim of human and human life. (shrink)

PREFACE WORD The Tanzimat period, which was the starting point of reform movements in many areas such as social, political, economic, military, etc., in which steps were taken towards Westernization, is considered to be an important milestone in drawing the fate of the Ottoman Empire. In this longest century of the empire, when many things were rushed, education partially received its share of change and reform. However, since the field of education was under the control of religious institutions such as (...) the Şeyhülislâmlık and the Nezâresi Evkâf-ı Hümâyun, the changes and reforms in this field remained limited. Regarding philosophy, which is the subject of our study, we can say in advance that philosophical movements in the West, the ideas of philosophers and philosophical education in the Western sense began to enter our country in the post-Tanzimat period. It is noteworthy that during this period when the Ottoman Empire became acquainted with Western philosophy, philosophy in the West experienced a period of crisis. In the period preceding this acquaintance, philosophy education in our country was carried out in a style loyal to the tradition of Islamic philosophy, and the break in this tradition occurred with the Tanzimat. One of the most widely debated issues from the Tanzimat to the present day has been whether or not a philosophical tradition unique to us can be established. Issues such as whether a philosophy built on our own culture and values can provide us with the opportunity to raise philosophers who are considered philosophers in the Western sense, and the level of competence and proficiency of Turkish in terms of creating a philosophical language on the way to realizing this opportunity, and efforts to establish a deep-rooted tradition continue to stand before us. In this study, from a holistic perspective, the changes in philosophical paradigms in certain periods from Tanzimat to the present day have been tried to be determined chronologically and problematically. The fact that the movements that emerged with Tanzimat were broken in certain periods, such as 1915, 1933 and 1960, and left their place to different movements, and the changes in our country in parallel with the change in the perception of philosophy in the world have been tried to be revealed in this study, and as a result of the study, results that have not been expressed so far have been reached. Again, whether the perception of philosophy has changed in society along with the change in philosophy in higher education is among the topics investigated in this study. For example, the fact that professors such as Mehmet İzzet, Niyazi Berkes and Necati Öner, who studied philosophy, regretfully admitted that it was embarrassing to say "I am studying philosophy", and instead took refuge in evasive answers such as "I am studying at the Faculty of Literature, I am studying at the Faculty of Language and History", clearly shows how the difficulty of doing philosophy in Turkey is at a high level with these prejudices. From the times when philosophy was identified with irreligion and atheism, and philosophers were seen as useless people who only criticized and did not produce solutions, to the present situation, the paths taken and the obstacles overcome make us hopeful for the bright future of philosophy in Turkey. In the Dârülfünun, which was de facto established in 1863 and opened and closed many times, philosophy courses were able to find a wide place in the curriculum after 1900 and especially after 1916. However, the contribution of philosophy courses and departments, which have been a significant part of the academy since 1916 both as a field of research and education, to the establishment and development of the longed-for original philosophical thought is currently the subject of a separate discussion. Indeed, philosophy departments have never escaped the criticism that they teach Western thought, transfer Western intellectual currents, ignore social values, and provide an exclusively Western and unproductive education. Our study, which deals with the processes of change and transition in philosophy education in Turkey and the debates on these processes, consists of three chapters and three appendices. In the first part, the studies in the field of philosophy from Tanzimat to the Republic are discussed theoretically and a general framework is tried to be drawn about the establishment of philosophy in Turkey. The topics covered in this section are mainly philosophy education until the establishment of the first university in 1863 under the name Dârülfünun and its closure and reopening in 1900 under the name Dârülfünun-ı Şâhâne. As is known, after a long period of trial and error, Dârülfünun was reformed under the name "Dârülfünun-ı Osmânî" in 1908 during the Second Constitutional Monarchy. Reforms in the field of education continued unabated, and with the university reforms in 1915 and 1933, philosophy departments also underwent significant change and transformation. Especially German faculty members, who were influential in these reforms, played an active role in the restructuring of the philosophy department. Apart from universities, philosophical activities were also carried out in non-governmental organizations, newspapers and journals. In particular, the philosophers who tried to become an association under the name of the Turkish Philosophical Society are today actively working under the name of the Philosophical Society of Turkey and the Turkish Philosophical Association. In this part of our study, in addition to these issues, the philosophers of the Republican period, which we have identified as four generations, and their philosophical attitudes and behaviors are evaluated together with the aspects reflected and not reflected in their works, and the interaction between the similarities and differences between the general characteristics of the generations and the philosophical atmosphere in the country is tried to be analyzed. The similarities and differences between the generations are analyzed since they are the main factors that determine and govern the course of philosophy in Turkey. The second chapter is devoted to "Philosophical Disciplines in Purgatory in the Republican Era". In this section, the disciplines of history of science, logic, Islamic philosophy and philosophy of religion, which we characterize as disciplines in limbo because their place in philosophy departments has always been controversial, are analyzed. In the third and final chapter, under the title "Philosophical Problems and Movements in the Republican Era", the problem of establishing the practical implications of the philosophical issues discussed in the first two chapters on the theoretical level, the question of whether Turkish can be the language of philosophy, Western philosophical movements in Turkey and their representatives are discussed. This chapter concludes with the main purpose of the study, which is to discuss the problems of philosophy in Turkey, suggestions for solutions and future perspectives. We have tried to enrich our research with three appendices that are considered to be complementary to these three chapters. The first appendix contains interviews with twelve senior professors who retired after teaching philosophy in Turkey for many years. These senior professors were asked questions about the changes in the view of philosophy in Turkey, philosophy education in higher education, their perceptions of philosophy, etc., and an important historical note was made with their answers based on their experiences. In this respect, we believe that these interviews will serve as an important source and reference for future generations and the social sciences community. Although the speeches of these professors contain many important discourses, messages and references, we have chosen one motto phrase to carry in the title. On this occasion, we would like to express our gratitude to our esteemed professors for sharing their vast knowledge and experience in the field of philosophy with us. In the second appendix, the short life stories and works of about a hundred professors in the field of philosophy in the Republican period are included. Although this information is sometimes easily obtained through the internet, biographical books or the works of the professors themselves, sometimes, after a very long and laborious work, original information has been reached, which is expressed for the first time in this study. Sometimes the capture of a very small detail required great efforts. In the third and final appendix, the names and periods of the senior philosophers of the Republican period are listed chronologically. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Response to C. Victor Fung and Leonard Tan, “‘Love of All Wisdoms’: Toward A Multiphilosophical Approach To Music Education”Lauren Kapalka RichermeFung and Tan’s arguments regarding the limits of our profession’s longstanding narrow focus on Eurocentric and American philosophical traditions are crucially important, and I think the majority of PMER readers will agree about the need to engage with philosophies written by those from diverse geographic locations and with other (...) forms of contrasting lived experiences. Additionally, this essay contains many thoughtful clarifications, including the importance of local and individualized needs, accruing philosophical wisdoms over time, and ongoing reflexivity. I found the conceptualization of boundaries “as a connecting agent rather than a separation device” particularly intriguing. Moreover, I applaud Fung and Tan for their work outside of this paper; their efforts to translate and extend various Asian philosophical ideas have certainly enriched the graduate philosophy classes that I teach.1 For me, the joy of any philosophical inquiry is the questions and imaginings it incites, and these authors have certainly given me a lot to contemplate. I begin this response with a couple of wonderments and then provide a possible extension of this valuable work. [End Page 185]One of my wonderments regards the relationship between culturally sustaining pedagogy and the proposed multiphilosophical approach. Fung and Tan write, “Ontological and axiological questions regarding the meaning of music in education and in the broader life are still unaddressed” and specifically ask “To what extent should musics of the students’ cultural tradition be customized and incorporated in the curriculum?” Culturally Sustaining Pedagogy or CSP, which is a primary contemporary outgrowth of the multicultural education movement, provides a clear response. Django Paris and H. Sami Alim write that Culturally Responsive Pedagogy:seeks to perpetuate and foster—to sustain—linguistic, literate, and cultural pluralism as part of schooling for positive social transformation. CSP positions dynamic cultural dexterity as a necessary good, and sees the outcome of learning as additive rather than subtractive.... Culturally sustaining pedagogy exists wherever education sustains the lifeways of communities who have been and continue to be damaged and erased through schooling.2Given the similarities between this explanation and Fung and Tan’s description of a multiphilosophical approach, I wonder if they could say more about points of alignment and disagreement. Might their arguments serve as an extension of CSP?Another wonderment I have is: What does a multiphilosophical approach exclude? I’m intrigued by Fung and Tan’s rich metaphor of a Chinese medicine cabinet and find it applicable to an array of philosophies. Yet, equating students to “patients” and a music educator to a “doctor” who “writes a prescription for a patient” is incompatible with some philosophies. For example, such language implies a banking model of education that undermines Brazilian philosopher Paulo Freire’s core tenets.3 Given that no metaphor or philosophical approach can address everything, I wonder if in addition to inclusions, a multiphilosophical approach necessarily relies on certain exclusions. I spend the remainder of this response positing three potential ways that exclusions might extend Fung and Tan’s ideas.First, inclusive approaches such as Fung and Tan’s multiphilosophy necessarily exclude philosophies resistant to openness and varying viewpoints. Philosophies that forward single prescribed educational ends or limited ways of being musical cannot function within a multiphilosphical approach and therefore must be excluded. Moreover, Fung and Tan’s references to democracy and use of Dewey suggest that a main purpose of a multiphilosophical approach is to propagate liberal pluralism. Such thinking aligns with Meira Levinson’s ideas about liberal education. She writes: “liberal citizenship does require certain habits and virtues, and pluralism is rightly restricted to individuals holding conceptions of [End Page 186] the good which are compatible with liberal citizenship.”4 Specifically, Levinson argues that these habits and virtues include respecting the democratic process, paying attention to public issues, and public involvement through voting and other forms of engagement. While I agree with Fung and Tan that “contemporary diverse needs are localized and always evolving,” those needs exist within larger socio-political-economic structures that inevitably rely on certain exclusions. The nature of those exclusions informs how “diverse needs” are understood and addressed... (shrink)

Türk milleti dünyanın en zengin kültürüne sahip olduğu gibi en zengin diline de sahiptir. Ancak daha eski çağların dil verileri ne yazık ki, yazılı vesikalara aktarılmamış, karanlık dönem olarak kalmıştır. O bakımdan Türkçenin Altay veya Proto-Türk devri hakkında bilgimiz sınırlıdır ve sahip olduğumuz kelime sayısı da çok azdır. Eski Türkçe adlanan bu lügat sadece Orhun-Yenisey yazıtları ile tespit edilen ve Uygur yazıtları ile devam eden Türkçenin malum en eski yazılı kaynaklarının sözlüğüdür. Yer yüzündeki diller arasında Türkçenin yerine baktığımızda, Ural-Altay dil (...) grubunun Altay koluna bağlı bir dil olduğu ve geçmişinin M.Ö. 4000’li yıllara indiği görülür. Bu tarihten, M.Ö. 5. yüzyıla kadar olan dönem genel olarak Altay veya Proto-Türk devri olarak adlandırılır. Bu dönemde Türkçe ile ilgili az da olsa birtakım dil kalıntılarına rastlanır; ancak bunun yeterli olmaması ve bu dönemden bize yazılı herhangi bir metnin ulaşmaması, bu çağların karanlık dönem olarak adlandırılmasına neden olmuştur. Bu dönemde Türkçenin Çuvaşça ve Yakutça ile henüz ayrılmadığı, hattâ daha eskiye gittiğimizde Moğol, Mançu, Tunguz dilleriyle aynı çatı altında toplandığı varsayılır. Bilindiği gibi daha önce Eski Türkçe döneminin ayrı ayrı metinlerini kapsayan birçok sözlük çalışması yapılmıştır. Ancak bu sözlükler birbirinden bağımsız hazırlanmış, bir kısmı Göktürk dönemi ile Orhun Yazıtlarını, diğer bir kısmı da Uygur dönemi ile bu dönem metinlerini temel almıştır. Eski Türkçe bir bütün olarak düşünüldüğünde, bu sözlüklerin bazı yönlerden yetersiz kaldığı bir gerçektir. Bu çalışmanın genel amacı, daha önce ortaya konulan Eski Türkçe sözlükleri bir araya getirerek Göktürk ve Uygur dönemlerini birlikte ele alan, daha kapsamlı ve tek bir sözlük oluşturmaktır. O bakımdan daha önce meydana getirilen sözlük çalışmaları temel alınarak ortaya yeni bir sözlük konulmuştur. (shrink)

İslam düşünce tarihinin erken dönemlerine kadar uzanan selef olgusunun aksine Selefîlik, son birkaç asırda varlığını hissettiren bir yapı olarak karşımıza çıkmaktadır. İslam’ın selef nesline dayalı bir biçimde anlaşılması ve yaşanması ülküsünü güden Selefîlik, ortaya çıkışının ardından araştırma ve tartışmalara konu edinilerek birbirinden farklı anlama ve yorumlama çabalarına maruz bırakılmıştır. Bu doğrultuda Selefîliğin selef olgusuyla yani sahâbe, tâbiîn ve tebe-i tâbiîn ile ilişkisi; ehl-i hadis, Hanbelîlik, Ehl-i Sünnet, Vehhâbîlik, ıslahat hareketleri, radikal akımlar hatta Haricîlikle benzer ve farklı yönleri analiz edilmiştir. Ayrıca (...) Selefîliğin Ahmed b. Hanbel, İbn Teymiyye ve Muhammed b. Abdilvehhâb ile bağlantısı; tarihlendirilmesi, tanımlanması ve tasnif edilmesi, bu anlama ve yorumlama çabalarının mihverini oluşturmuştur. Her ne şekilde olursa olsun Selefîlik, özellikle içerisinde bulunduğumuz asırda araştırmacıların dikkatini çekmiş ve son dönemlerde ortaya çıkan dinî-siyasî akımlardan belirgin bir şekilde ayrılacak düzeyde yoğun analizlere tabi tutulmuştur. Ülkemize ek olarak dünyanın büyük bir kısmında Selefîlikle ilgili yayın faaliyetlerinin artarak devam ediyor olması, bu durumun en önemli göstergesidir. Böylece Suûd yarımadasında ortaya çıkarak başta İslam ülkeleri olmak üzere dünyanın büyük bir kısmında yayılım gösteren Selefîlik, her bölgede aynı etki düzeyine sahip olmasa da ilgi açısından başta Türkiye olmak üzere birçok ülkenin dikkatini çekmiştir. Bu durumun neticesinde Selefîlik, son yılların önemli tartışma konularından biri konumunda bulunmakta ve oldukça farklı mecralarda araştırma konusu olarak varlığını sürdürmektedir. Çoğunlukla makale veya tebliğ konusu şeklinde ele alınan Selefîlik, tez ve kitap çalışmalarında da kendisine yer bulmaktadır. Son yılların yazın faaliyetine bakıldığında Selefîlik konusunu ele alan sempozyumların ve özel sayıların da yayımlandığı görülür. Diğer yayın türlerine nazaran Selefîlik konusunu ele alan özel sayıların konuyu daha derli toplu ve konsantre bir şekilde etüt ettiği belirtilmelidir. Özel sayılar, Selefîlik olgusunun belirli ve daha dar bir alanda ayrıca mukayeseli bir biçimde ele alınmasını sağlamaktadır. Bize bu imkânı sağlayan yayınlardan biri de İstanbul Müftülüğü’nün hakemli resmî yayın organı olan Din ve Hayat Dergisinin Selefîlik özel sayısıdır. Derginin 2023 yılının Temmuz ayında yayımlanan 47. sayısı, Selefîlik konusuna hasredilmiştir. Bu sayıda farklı uzmanlık alanlarına sahip 19 akademisyen tarafından Selefîlikle ilgili muhtelif konuları içeren makaleler kaleme alınmıştır. Özel sayı olması nedeniyle kendine özgü hususiyetleri barındıran bu yayın faaliyeti, Selefîlik olgusunun farklı yönleriyle analizi açısından önem taşımaktadır. Bu nedenle makalemizde Din ve Hayat Dergisi Selefîlik özel sayısında yer alan makaleler, inceleme konusu yapılmıştır. Böylece bu özel sayı üzerinden Türk ilahiyat akademyasının Selefîlik birikim ve anlayışının günümüzde geldiği nokta, imkânlar dâhilinde ortaya koyulmaya çalışılmıştır. Bu amaçla makalemizde Selefîlik olgusunun ilgili metinler üzerinden etraflı ve karşılaştırmalı analizine odaklanılmıştır. İlgili analiz faaliyetinin gerçekçi sonuçlara ulaşması adına Selefîlik araştırmalarının en sorunlu yönleri olan tanımlama, tarihlendirme, ilişkilendirme ve konumlandırma gibi hususlar ön planda tutulmuştur. Böylece hem Selefîlik araştırmalarının önümüze çıkardığı sorun alanlarına dikkat çekilmiş hem de bu sorunlara dönük bazı çözüm önerilerinde bulunulmuştur. Tüm bu girişimlerin oldukça yakın bir zamanda kaleme alınan metinler üzerinden gerçekleştirilmiş olması ayrıca önemlidir. Nitel araştırma yaklaşımına dayalı olarak yürüttüğümüz çalışmamızda doküman analizi yöntemi benimsenmiştir. Söz konusu doküman analizi, metinler üzerinde derinleşme ve mukayeseli kaynak kritiği şeklindeki usûl ilkeleriyle somutlaştırılmıştır. İlgili metinlerin kapsamlı ve mukayeseli analizi neticesinde Selefîlikle ilgili araştırmalarda görülen bazı sorunların günümüzde devam ettiği ve bu sorunların tanımlama, tarihlendirme ve ilişkilendirme gibi hususlar etrafında şekillendiği tespit edilmiştir. (shrink)

Aristoteles, zamanı harekette açığa çıkan öncelik ile sonralıktan ve ânın birimler hâlinde düşünülmesinden dolayı sayı olarak betimlemiştir. Bu bağlamda Peripatetik doğa felsefesinde zaman, hareketin sayılması çerçevesinde tartışılmıştır. Halbuki bu sistemde zaman sürekli, sayı süreksiz niceliktir. Dolayısıyla tanım cümlesindeki sayı kavramı; zamanın sayı olmasının nasıl anlaşılacağı, sayının bir sayanı gerektirmesi ve çokluklarla ilişkili olması gibi hususlarda süreksizlik sorununu meydana getirmiştir. Nitekim Aristoteles, sürekli olması dolayısıyla zamanı, sayılan anlamında sayı kabul eder. Helenistik şârihler de zamanın sayı formunda betimlenmesinde, nicelikler arasında süreklilik ve (...) süreksizlik geçişkenliğini çözmeye çalışmıştır. Bu makalenin ana iddiası, İbn Sînâ’nın zaman anlayışının, Aristotelesçi zaman kavrayışının yeniden yapılandırılmış versiyonu olduğudur. İbn Sînâ zamanı, nicelikler arasındaki sürekli– süreksiz ilişkisine karşı, öncelikle hem büyüklük hem de ölçü olarak tartışılabilen miktar kavramıyla kurar. İbn Sînâ’ya göre miktar sürekli olduğundan, zaman bizzat süreklidir; sayı ise arazî biçimde zamana eklenir. Ayrıca, miktar olması bakımından zaman, sayan nefsi zorunlu kılmaz. Bu makale, İbn Sînâ’nın zaman kavramında gerçekleştirdiği yeniden yapılandırmasını; sayı, miktar, süreklilik ve göksel küreler üzerinden incelemektedir. (shrink)

Öz Çalışmanın konusu irfanî geleneğin on beşinci yüzyıldaki önemli temsilcilerinden ve aynı zamanda İbnü’l-Arabî’nin takipçilerinden biri olan İbn Türke’nin varlık mertebelerine dair görüşleridir. Konu, İbn Türke’nin varlık ve varlığın mertebeleri ile ilgili düşüncelerinden hareketle hazırlanmıştır. Birincil kaynakların esas alındığı bu çalışmada, İbn Türke ve Ekberî geleneğin önemli temsilcilerinin eserlerine müracaat edilmiştir. Çalışmanın amacı, felsefe ve kelâmın yanı sıra tasavvuf felsefesinin en önemli konularından biri olan varlık düşüncesi ve varlık mertebelerini İbn Türke’nin görüşleri çerçevesinde ele alarak âlemdeki varoluşun hakikatinin ne olduğu, (...) insanoğlunun özünün nereden geldiği gibi temel sorulara cevap olabilecek özgün bir çalışma ortaya koymaktır. Bu çalışmayla; varlığın bir ve tek hakikat olduğu, Hak’tan feyz ederek görünür âlemde ortaya çıkan her şeyin O’nun isim ve sıfatlarının tecellisi olduğu, her ne kadar Hak’tan ayrıymış gibi görünse de aslında Hakk’a doğru sonsuz bir dönüş içerisinde olduğu, dolayısıyla tek varlıktan kaynaklı çok sayıda varlığın esasen yokluğa mahkûm olduğu ve asıl varlığın Allah olduğu sonucuna varılmıştır. (shrink)

As ıl adı Ebû Muhammed Abdullah b. Muhammed b. Yusuf b. Abdulmennan El-Hilmi el-Amasi’dir. Daha çok Yusuf Efendizade lakabıyla tanınmı ş tır. 18.yüzyılda ya ş amı ş bir osmanlı alimidir. Osmanlı devletinde kıraat ilminin geli ş mesinde büyük payı vardır. Kıraat sahasında çok sayıda önemli eserler telif etmi ş tir. Dönemin karakeristik özelliklerini yansıtması bakımından en önemli çalı ş malarından birisi de “er-Rediyyetü li’d-Dâd el-Mu’ceme” adlı risalesidir. Bu çalı ş masında saçaklızade diye bilinen el-Mera’ ş i’ye dâd harfinin okunu ş (...) u hakkında cevap vermi ş tir. Saçaklızade’nin “keyfüyetü edai li’d-dâd” adlı risalesi osmanlı alimleri arasında büyük bir polemi ğ e yol açmı ş tır. Bu meyanda kendisine dönemin büyük kıraat âlimlerinden reddiyeler gelmi ş tir. Ş eyhü’l-Kurra müessesinin temsilcil ğ ini yapan Yusuf Efendizade dâd harfini kıraat, tecvid, fıkıh, tefsir ve dil ilimlerine göre de ğ erlendirerek ilmi bir risale yazmı ş tır. Makale, Reis’ul-Kurra Yusuf Efendizade’nin bu risalesini kıraat ilmine bir katkıda bulunmak üzere tahkikli metniyle birlikte sunmayı hedefler. (shrink)

In Finnegans Wake, the uncouth portmanteau word "Janglish" suggests a jangled kind of English. Joyce, of course, lived and died before that other uncouth word, "globalization," rode the waves of cyberspace. By resorting to a dubious conceit, I use "Janglican" to invoke American letters on the tongue of writers like Junot Diaz, Amy Tan, Aleksander Hemon, Ha Jin, Jhumpa Lahiri, Chang-rae Lee, among many others (including this writer, who speaks every language with an accent, a literary feat of sorts.)There's no (...) conceit in my subtitle, which moots the central question of this essay: can we still speak of national literatures—say, of American or Australian literature—in the age of globalization? (Concepts germane to .. (shrink)

Wittgenstein Tractatus Logico-Philosophicus’un sonunda, kendisini anlayan okuyucunun, söylediklerinin saçma olduğunu göreceğini söyler. Eserin bu paradoksu eserle tanışan hemen her okuyucu için bir kafa karışıklığı vesilesidir. Eğer eserde dile getirilenler saçmaysa bunların saçma olduğu da dahil olmak üzere eserin dile getirdiklerini ciddiye almamak gerekir, eğer eser ciddiye alınacaksa söylenenlerin saçma olduğunu kabul etmek gerekir. Eserin bu paradoksunun nasıl ele alınması gerektiğine dair hatırı sayılır bir literatür vardır. Bu çalışmada, Tractatus Logico-Philosophicus’taki bu paradoksun, saçmanın sağaltıcı işleviyle değerlendirildiğinde eseri anlamayı engellemeyeceği fikri savunulacaktır. (...) Bunun için öncelikle genel olarak Resim Kuramı’nın ana hatlarından söz ederek Wittgenstein için saçmanın ne olduğunu anlatacağım. Daha sonra, Wittgenstein için saçmanın işlevinin ne olduğuna dair iyi gerekçelendirildiğini düşündüğüm fikirlerden söz edeceğim. Son olarak, saçmaya işaret edebilmenin ancak saçma ile mümkün olduğunu, Wittgenstein’ın bu yolla yaygın bir yanılgıyı sağalttığını ve dolayısıyla saçmanın sağaltıcı bir işlevi olduğunu iddia edeceğim. (shrink)

RESUMEN En este artículo discuto acerca de la polémica entre Harry Frankfurt y Susan Wolf respecto a si es o no es importante que aquello que amamos sea objetivamente valioso, y si una vida completamente inmoral es tan valiosa como otra vida moral. Sostengo que aunque Frankfurt tiene razón al decir que el solo hecho de amar ya es valioso, eso no basta para una praxis plena. Dado que nuestros fines determinan nuestras elecciones, aquello que amemos determinará el tipo de (...) vida que tengamos y no cualquiera da igual. ABSTRACT In this paper I discuss the controversy between Harry Frankfurt and Susan Wolf as to whether or not it is important that what we care about is objectively valuable, and whether a completely immoral life is as valuable as a moral life. I argue that although Frankfurt is right in saying that the mere act of caring is already valuable, that is not enough for a meaningful praxis. Given that our ends in life determine our choices, whatever we love will determine the kind of life we have, and different kinds of life are not equally valuable. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Anorexia and the MacCAT-T Test for Mental Competence:Validity, Value, and EmotionLouis C. Charland (bio)Keywordsmental competence, decisional capacity, anorexia, value, emotionValidity of the MacCAT-THow does one scientifically verify a psychometric instrument designed to assess the mental competence of medical patients who are asked to consent to medical treatment? Aside from satisfying technical requirements like statistical reliability, results yielded by such a test must conform to at least some accepted pretheoretical (...) desiderata; for example, determinations of competence, as measured by the test, must capture a minimal core of accepted basic intuitions about what competence means and what a theory of competence is supposed to do. The concepts of "face validity" and "content validity" are both important here. Face validity "indicates that an instrument appears to test what it is supposed to and that it is a plausible method for doing so" (Portney and Watkins 2000, 82). Content validity "means that the test contains all the elements that reflect the variable being studied" (Portney and Watkins 2000, 83). An adequate instrument for measuring mental competence must at minimum satisfy both of these requirements.What Tan and her colleagues (2006) have shown is that the MacArthur Competence Assessment Tool—Treatment (MacCAT-T) test for mental competence may not be an empirically valid measure of mental competence for some cases of anorexia. The data they report show that "competence," as measured by the MacCAT-T, does not conform sufficiently well with what is wanted of a clinical medical theory of competence. More specifically, the MacCAT-T is deficient in both face and content validity. This result is extremely significant; previous challenges to the validity of the MacCAT-T have often been largely theoretical in nature. My own objection that the MacCAT is inadequate because it omits the influence of emotion is based on a combination of empirical theory (Charland 1998a) and philosophical argument (Charland 1998b). However, it is entirely theoretical in nature. So is my argument that in ignoring emotion the MacCAT misses a crucial contributing ingredient in competence, namely, value (Charland 2001, see especially 136 note 2). Tan's study provides valuable empirical evidence for the second of these challenges, which deals more specifically with value. On the one hand, the study clearly demonstrates that patients sometimes do [End Page 283] base their treatment decisions on reasons derived from values. And on the other hand, it also nicely illustrates the centrality of values—"utilities" or "preferences"—in the decision-making process generally; a basic assumption of standard decision theory for which, paradoxically, there appears to be no satisfactory counterpart in the MacCAT-T model of reasoning and decision making.Thus, values figure among the reasons that patients actually use in reasoning when they weigh the risks and benefits of proposed treatment options. The MacCAT-T must be amended to incorporate this fact if it is to be a satisfactory clinical medical tool. Without such a correction, the concept of mental competence it measures is empirically invalid. At the root of the problem is a clash of intuitions. Tan's data provide convincing evidence that some of the patients who are deemed to be mentally competent by MacCAT-T standards should not in fact be considered competent. Note that the language in which this clash is expressed—"should not in fact"—involves a combination of descriptive and prescriptive elements, reminding us that the concept of competence is dual in nature: it is both prescriptive and descriptive (Freedman 1981). These problems underscore the need for greater clarity about what pretheoretically we want a clinical theory and test of competence to capture. It is of course reasonable to say that such a test must be consistent with major tenets of the relevant case law (Appelbaum 1998). But a legally valid concept of competence of this sort is too thin and arbitrary a foundation on which to build a clinical medical theory of competence. An empirically valid theory and test of the latter sort must incorporate the role of values if it is be truly helpful in medical practice.Value and the MacCAT-TI agree with Tan and her colleagues that some notion of "pathological value" needs to be... (shrink)

Bu çalışmada erken dönemden itibaren fukahânın gündeminde önemli bir yer edinen menfaatin mal sayılıp sayılmaması ve buna bağlı olarak hukukî işlemlere konu olup olmayacağı incelenecektir. Menfaatin hukuki konumu üzerinde ciddi tartışmalar ve görüş farklılıkları oluşmuş ve bu farklılıklar başta menfaat içerikli akitlerde temel olarak ele alınan icâre akdi olmak üzere birçok hukukî tasarrufta etkisini göstermiştir. Bu çalışmamızda öncelikle fıkıh açısından menfaatin tanımı ve nelerin menfaat sayılabileceği, menfaatin mal sayılıp sayılmadığı ile ilgili tartışmalar ve menfaat içerikli bazı tasarruflar ele alınacaktır.

Müslüman olmayıp belirli şartlar çerçevesinde İslâm devletinin hâkimiyetinde yaşayan insanlara “gayrimüslim” denilmektedir. Hz. Peygamber Medine’ye hicretiyle beraber gayrimüslim toplumla karşılaşmış ve bunlarla ilgili duruşunu “Medine Sözleşmesi” ile net bir şekilde ortaya koymuştur. Sahabe dönemi ile başlayan yoğun fetih hareketleri sonucunda gayrimüslimler İslâm devletinin tebaası olmuştur. Bunlarla ilgili hukukî düzenlemeler gerçekleştirilerek devlet nezdindeki ve toplum içerisindeki statüleri belirlenmiştir. İslâm inancını kabul etmeye zorlanmayan bu insanlara inanç ve ibadet hürriyeti de tanınmıştır. Bununla birlikte bu hürriyetin çerçevesi, İslâm devleti ve Müslüman toplumun maslahatı (...) ile sınırlandırılarak toplumsal güven ve huzur temin edilmiş, bir arada yaşamanın temel parametreleri tesis edilmeye çalışılmıştır. İslâm devletleri, sulh ile alınan yerler ile savaş sonucunda alınan yerlerdeki gayrimüslim mâbetlerini farklı değerlendirmiştir. Sulh ile alınan yerlerde, mâbetlerin yıkılması veya camiye çevrilmesi hususunda gayrimüslim halkın rızası alınırken; savaş ile alınan yerlerde bulunan mâbetler üzerindeki tasarruflarda böyle bir rızaya ihtiyaç duyulmamıştır. İlkesel olarak gayrimüslimlerin fetih öncesi inşâ edilmiş olan mâbetlerine dokunmama ve onları tamir etmeme prensibi hemen hemen bütün dönemlerde korunmuş, yeni mâbet inşâ edilmesine de olumlu bakılmamıştır. İlkesel olarak din ve vicdan hürriyeti kapsamında gayrimüslimler inançlarında serbest bırakılmış ve Müslüman olmaya zorlanmamışlardır. Ancak Müslüman toplumun dinini muhafaza edebilmesi için gayrimüslimlerin din, kültür ve geleneklerini ulu orta yaşamalarına izin verilmediği gibi; mâbetleri hususunda da kısıtlamalar getirilmiştir. Bu bağlamda bazı kiliselerin yıkılması ve mevcut mâbet sayısının azaltılması gibi bir dizi önlem alınmıştır. Buna rağmen zarurî ihtiyaç halinde yeni mâbet inşâsına izin verildiği de olmuştur. Bu durumda mâbetlerin ihtişamlı inşâ edilmesine izin verilmemiş, mimaride bazı ölçülere riâyet etmeleri şart koşulmuştur. Bu çalışmada Hz. Peygamber döneminden başlamak üzere İslâm hukuk tarihinin farklı dönemlerinden bazı uygulama örnekleriyle İslâm devletlerinin gayrimüslimlerin ibadethânelerine yönelik yürüttüğü politikaların dinî mi yoksa siyasî mi olduğu sorusuna cevap aranacaktır. Bu bağlamda İslâm devletinde “zimmî” olarak tanımlanan bu insanların genel hukukî statülerinden ziyade bunlara ait mâbetlerin durumu bu çalışmamızın temelini oluşturmaktadır. Çalışmamız Hıristiyan ve Yahudilere ait mâbetler ile sınırlı tutulmuştur. (shrink)

İslam ve demokrasi arasında bir çatışma ya da uyum olduğuna ilişkin tartışmaların oldukça uzun bir geçmişi bulunmaktadır. Konu gerek İslam dünyasından gerekse İslam dışı dünyadan çok sayıda düşünürün ve araştır-macının ilgisini çekmekte ve araştırmalarına yön vermektedir. Tunus’ta bir siyasi ve dinî hareket olan Nahda’nın kurucusu ve lideri Raşid Gannuşi de İslam ve demokrasi tartışmalarına aktivist ve entelektüel olarak yoğun bir katkı sunmuş ve halen sunmaya devam etmektedir. Onun gerek teorik gerekse pratik alanda gösterdiği çabalar İslam ve demokrasinin birlikte var olabileceğini, (...) dahası İslamî bir demokrasinin mümkün olduğunu kanıtlamaya dönük olarak karşımıza çıkmaktadır. Gannuşi İslamî demokrasi kavramına olan bağlılığıyla tanınmaktadır. Bu çalışma, Gannuşi’nin konuyla ilgili yaklaşımını anlamaya çalışmak ve onun İslam ve demokrasinin birbiriyle uyumlu olduğuna ilişkin argümanlarını analiz etmek amacındadır. Çalışma aynı zamanda, İslam ve demokrasinin çatışmadığı yönündeki tezi hangi gerekçeler ve nasıl bir motivasyonla desteklediğini anlama teşebbüsü içindedir. Konu farklı yönlerden ele alındıktan sonra yazar sonuç bölümünde kendi değerlendirmesini sunmaktadır. (shrink)

Siyaset alanı, ortak bir epistemik topluluk ve bu topluluk dolayımında öğrendiklerimiz üzerine kuruludur. Kendimize bu dünyada bir yaşam alanı kurarken öğrendiklerimizin doğru olduğuna dair epistemik güvenden hareket ederiz. Epistemik güven, yalan ve manipülasyonun her icrasında sarsılır. Böyle bir ortamda bir yanda üretilen yalana, kayıtsızlık ve ilgisizlikleri nedeniyle inanan kapalı ve dogmatik kitlelerin sayısı artarken, öte yanda siyasal inançlara yönelik şüphecilik ve agnostisizmden beslenen anlaşmazlıklar yaygınlaşır. Bu çalışma, epistemolojinin kavramsal araçlarından biri olan epistemik sorumluluğu ele almakta ve siyasal alanda ortaya çıkan (...) anlaşmazlıkların nedenlerini çözümlemede işlevsel olabileceğini değerlendirmektedir. Tartışmanın ilk aşaması, içselciler ile dışsalcıların epistemik sorumluluk konusunda ayrıldığı hususlara, ikinci aşaması ise siyasal alanda epistemik sorumluluğu tanımlama denemesine ayrılmıştır. (shrink)

Kur’ân-ı Kerîm kelimelerinin yazım özelliklerini inceleyen ilim dalına resm-i mushaf /resm-i Osmânî adı verilmektedir. Bu ilme, Hz. Osman’ın (ö. 35/656) halifelik devrinde (644-656), dönemin fasih Arapça kaidelerine göre yazım esas alınmak sûretiyle gerçekleştirilen mushaf istinsah faaliyeti kaynaklık etmektedir. Sahabe eliyle gerçekleştirilen bu çalışmada kullanılan imlanın, sonraki dönemlerde yazılan mushaflarda esas alındığı kabul edilmektedir. Bugün Hz. Osman himayesinde imla edildiği kesin olarak bilinen bir mushaf mevcut değildir. Bu yüzden Hz. Osman mushaflarındaki yazım şekillerine ait detaylar ancak hicrî 3-4. asırlarda telif edilmeye (...) başlanan eserlerden öğrenilebilmekte, resm-i mushaf kriterleri mezkûr kaynaklar baz alınarak belirlenmektedir. Lakin mushaf istinsahı faaliyetinden 3 asırdan daha fazla bir süre sonra kaleme alınan eserlerde verilen bilgilerin yeterliliği/sıhhati konusunda birtakım tereddütlerin varlığı malumdur. Mezkûr tereddütlerin izale edilmesine katkı sunma maksadıyla hazırlanan bu makalede, alanın temel eserlerinde yer alan resm-i Osmânî kaideleri bağlamında Topkapı Sarayı Müzesi/Emanetler Hazinesi 2 nr. Mushaf incelenmektedir. Erken dönemlere ait olduğunda şüphe bulunmayan Mushaf’ın, Hz. Ali’ye (ö. 40/661) tarafından yazıldığı iddia edilmektedir. Mevcut çalışma sayısı bakımından oldukça yeni bir alanda yapılan bu araştırmada, hicretten birkaç asır sonra telif edilen eserler vasıtasıyla ulaşılabilen kaideler ile erken dönemlerde yazılmış TMSK E. H. 2 nr. Mushaf’ın imlası kıyaslanmak sûretiyle, kaidelerin o dönemde ne derece uygulandığını tespite çalışılmıştır. İki bölümden müteşekkil makalenin ilk kısmında, Mushaf’a dair tanıtıcı ve teknik mahiyetteki bilgilere yer verilmiş, Mushaf’ın Hz. Ali’ye nispeti tetkik edilmiştir. Mushaf’ın erken dönemde imla edildiği ancak Hz. Ali tarafından yazılmasının mümkün olmadığı kanaatine yer verilmiştir. İkinci kısımda, ilgili eserlerde “hazf, ispat, ibdal, maktu‘/mevsûl yazım, hemze, Mesâhif-i Emsâr’ın gönderildiği beldelere göre farklılık arz eden yazım farklılıkları” şeklindeki konu başlıkları altında yer verilen toplam 1406 kelimenin yazım özelliğiyle TMSK E.H. 2 nr. Mushaf’ın yazımı mukayese edilmiştir. Sayfa, âyet noksanlığı bakımından neredeyse kusursuz nitelikteki bu Mushaf’ın tamamında yapılan inceleme sonucunda toplam 319 kelimede kaidelere muhalif yazım olduğu tespit edilmiştir. Üzerine inceleme yapılan tüm kadim Mushaflarda da görülen bu imla uyumsuzluğu, resm-i mushaf kaidelerinin sıhhatine dair mevcut soru işaretlerini kuvvetlendirmektedir. Bu da resm-i mushaf ilminin sınırlarını tespit için kadim mushafların imlasının da dikkate alınması gerektiğine, bunun için de erken dönemde yazılmış mushafların yazım şekilleri üzerine daha fazla araştırma yapmanın gerekliliğine işaret olarak kabul edilmelidir. (shrink)

Nübüvvet mührü; (hâtemü’n-nübüvve) siyer, şemâil, hasâis, delâil türü İslâm Tarihi kaynaklarında yer almış, kimilerince Peygamberimizin nübüvvetinin tasdikinde delil sayılmıştır. Nübüvvet mührü bir alamet olarak Ehl-i kitap mensuplarının kaynaklarında da yer almıştır. Ehl-i kitaba göre, son peygamberin nübüvvet alameti omzu üzerinde, kürek kemikleri arasındadır. Ancak bu alametin mahiyetine dair herhangi başka bir rivayet mevcut değildir. Ehl-i kitap üzerinden aktarılan rivayetlerin nübüvvet mührüne mucizevî bir anlam yüklediğini görmek mümkündür. Rivayetler muvacehesinde Ehl-i kitap mensuplarından bazıları son Peygamberde bu alameti araştırmış ve bu vesile (...) ile İslâm’la tanışmıştır. Nübüvvet mührüne dair rivayetler hadis kaynaklarımızda da yer almıştır. Bu rivayetlerin bir kısmı peygamberlik öncesi döneme, bir kısmı ise nübüvvet sonrası döneme aittir. Rivayetlerin nübüvvet sonrasına dair olanlarında, Peygamberimizin çevresinde bulunan ashabınca nübüvvet mührünün bizzat görüldüğü yönünde ifadelere de rastlanmaktadır. İslâm tarihi kaynaklarından İbn Saʿd, İbn İshak ve Taberî gibi müellifler nübüvvet mührü rivayetlerine yer vermişlerdir. Nübüvvet mührüne dair rivayetleri kaynaklarımızda; Peygamberimizin doğum hadisesi bölümünde, şakk-ı sadr hadisesi bağlamında, Bedü’l-vahy bâbında, İsrâ ve mi‘râc olaylarında Cebrâil ile ilişkilendirilerek ve Peygamberimizin vefatı başlığı altında Esmâ binti Umeys hadisi vasıtası ile bulmamız mümkün olmuştur. Nübüvvet mührünün özelliklerine dair rivayetlerde dikkat çeken husus Peygamberimizin sırtında iki kürek kemiği arasında irice bir et beninin olduğu vurgusudur. Rivayetlerdeki müşterek nokta burasıdır. Nübüvvet mührünün mahiyeti, ne zaman vurulduğu, neye benzediği konuları da kaynaklarımızda farklı rivayetler doğrultusunda yorumlanmış ve değerlendirilmiştir. Bu bağlamda nübüvvet mührü, İslâm tarihi meseleleri içinde varlığı ve gerçekliği bakımından tartışmalı bir mesele olarak incelenmeyi hak etmektedir. Öte yandan Peygamberimizin ağzından, sırtındaki bu ben hakkında olağanüstülüğüne dair açık ifadeler bugüne ulaşmamıştır. Bu konuya dair sahih rivayetler ise sadece nübüvvet mührünün çeşitli tasvirlerini bize aktarmaktadır. Bu tasvirler, görenlerin algısına dayandığı için farklılık arz etse de aşağı yukarı tevhid edilebilecek bir tarif bugün için elimizde mevcuttur. Bu mührü normal bir ben gibi görenlerin yanında mucizevî özellikler atfedenler de vardır. İslâm tarihi içerisinde farklı kabullere ve görüşlere açık bir şekilde değerlendirilmiş olan nübüvvet mührünü, Peygamberimiz hakkında diğer insanlardan farklı mümeyyiz/ayırt edici bir vasıf olarak ele almak; nübüvvet alameti şeklinde ancak fiziksel olarak tabiî bir tarzda kabul etmek gerekir. Kitap ehlinin bu konudaki bekleyişi, gerek hadis gerekse siyer kaynaklarındaki nübüvvet mührü ifadeleri bizi bu noktaya sevk etmiştir. (shrink)

En De Oratore y otros escritos, Cicerón critica la retórica de los estoicos. Afirma que su elocuencia es “confusa, oscura, árida y cortada” y que sus tratados de retórica sirven más “para aprender a callar” que para aprender a hablar persuasivamente. ¿Qué decían los estoicos de la retórica para que Cicerón tenga sus preceptos en tan baja estima? En este trabajo exploro el problema, con miras a entender los fundamentos psicológicos y epistemológicos de la concepción estoica de la retórica y (...) contrastarlos con los de la retórica ciceroniana. En mi opinión, la disputa reza, más que sobre cuestiones de estilo, sobre la validez de la convicción que se produce por vías alternas a la argumentación racional o lógica . Dicha convicción es indeseable para los estoicos; para Cicerón, necesaria y conveniente.In De Oratore and other works, Cicero criticizes the rhetoric of the stoics. He claims that their eloquence is “obscure, dry and excessively brief” and their treatises on rhetoric are more useful to “learn how to be silent” than to learn how to speak persuasively . What did the stoics say about rhetoric so that Cicero holds their precepts in such low esteem? In this paper I attempt to clarify the psychological and epistemological presupposition that underlie the Stoic conception of rhetoric, in order to compare them with those behind Ciceronian rhetoric. In my opinion, rather than a controversy on matters of style, the dispute concerns the validity of a conviction gained through means other than rational or logical argument . Such conviction is undesirable for the stoics; for Cicero, it is rather necessary and convenient. (shrink)

The need for renewal felt in various fields with the Tanẓīmat, and the changes and modernization activities realized in accordance with it, and the nature and boundaries of these activities are important issues that determine the period's intellectual agenda. Some of the proposals for a solution to save the state are related to the renewal of religious thought. The bad situation in the Ottoman Empire stems from the way religion is understood, not from religion itself, and one of the names (...) that produce ideas about the necessity of changing this way of thinking is Ḥüseyin Kāẓım Kadri. He believes that Fiqh and Exegeticsshould be based on the work of updating the content of Islamic Sciences within the framework of contemporary needs. Claiming that the basic need of society is not Science of Kalām but Catechism, Kadri claims that the attempt of the science of Kalām, regulated to respond to the needs of the age will not result in even will cause religious conflict among people. In this article, Ḥüseyin Kāẓım Kadri'sintellectual background, his suggestions for the renewal of religious thought and his objection to the new Science of Kalām are discussed.Summary: What defines the history of late Ottoman period is the concept called change. There have been reform attempts in order to canalise the military, economic, socio-cultural change and transformation due to political turmoil starting from the end of the 16th century and beginning of the 17th century. Basic argument regarding these reforms finds its base on Qanūn al-Qadīm and the idea of returning to Sharia. Along with the Declaration of the Imperial Edict of Reorganization (Edict of Gulhane) the previous reforms which were made earlier changed dimension and westernization became a government policy. During the ongoing process, the change in terms of Westernization became a current issue within every segment of Ottoman society. Need for innovation in various areas, and therefore the change and modernization movements and accordingly these movements’ nature and boundries set the intellectual agenda of the era. Some of the suggestions are associated with renewal of the religious thought which are to keep the State from difficult situation it is in. Solutions proposed in this context creates a rich intellectual discussion environment within Western, Islamist, and Turkist intellectuals. Islamists in general terms are of the opinion that the difficult situation Ottoman is in does not stem from the religion itself but the way of understanding religion; and they are of the opinion that this way of thinking should be altered; when they bring about their suggestions, it is seen that the way of thinking is their starting point. What causes the Islamists fall apart within themselves is the nature of renawal. Islamist intellectuals, supporting the idea which is the content of islamic knowledge should be updated according the needs of era, suggest various ideas in terms of which dicipline should be in charge for the needs in question. While some intellectuals are of the opinion Kalām should be prioritised, some are of the opinion Fiqh and Exegetics should be prioritised. Ḥüseyin Kāẓım Kadri, who wrote under the pseudonym of Shaykh Muḥsin-i Fānῑ ez-Ẓāhirῑ, is one of these intellectuals coming up with an idea. Kadri suggests a renawal in thinking based upon Fiqh and ExegeticsḤüseyin Kāẓım Kadriis one of the most prominent intellectuals of Constitutional Period. Working as a governor of an Ottoman province, deputy, and minister and engaging in journalism, Kadri compiles a series of work in religion, language and agriculture. All of his efforts are to find ways of saving Ottoman from its difficult situations. Thus, Kadri questions the quality of the knowledge which was brought about in religious thinking and proposes solutions. What lies under his solution is the need for a dicipline for society’ s practical problems. He bases his opinion on opposition to new theology movement. According to Kadri, ever since Kalām was codified, it has never been useful to Muslims, on the contrary it has impaired the Muslims. Renowation of Kalām creates nothing but problem. In his opinion, due to using Greek philosophy content and method, Kalām is not a dicipline authentic to Muslims, besides it is a harmful dicipline which aims to damage the essence of Islam.One of the reasons why Kalām is out of Islamic thinking tradition is because of the Mu'tazila wises are the founders of this dicipline. Kadri is of the opinion that the wises/intellectuals belonging to this school and their theories regarding to understand the existence do not contribute to the field of faith. Admitting the function of Ahl-al Sunnah school generated after the Mihna Period, Kadri states the insufficient side of that function. To him, hence the subjects such as substance (cevher) –accident (araz), hudûth-eternality, wujud (vücûd)-nothingness (adem) etc have been discussed but at that time the subject in question could not be renovated in regard to needs. Another criticism of Kadri raised against Kalām is he considers this field the reason why Muslims are divided. Especially during the times when Muslims need to be in unity and solidarity, Kadri is worried about new discursion which will occur due to the renovation of Kalām attempts. This concern of Kadri causes him to object Kalām with a pragmatic motive.Kalām which is called Usulu'd-Din is another reason why Ḥüseyin Kāẓım Kadriis against Kalām. In his opinion, theologians complicates the subjects such as amalgation and adjectives of Allah instead of making it clear with ijtihad. Kadri who considers offering proof in terms of faith as faithlessness is of the opinion that faith is not a matter of reason but a matter of sense which has no doubt among people. Criticising the struggle for the enquiry of faith, Kadri puts an emphasis on the significance of the reinterpretation of the principles, for example in the field of Fiqh which deals with the practical area and says it is the most prominent religious duty. He also criticises the imitation of the past and remarks the importance of reason in Fiqh. As an alternative to Ilm-i Kalām, he claims a new Catechism and adds, it is going to provide the religious knowledge people need. It is an ideological contrast of Ḥüseyin Kāẓım Kadrito think Kalām is the reason for all the misfortune Muslims encountered. This opposition causes him to ignore all the accumulation in Kalām field. Moreover, it is the reason why he makes emotional deductions conflicting with historical facts. Kalām plays a role just like the other fields who could not contribute to Islamic Thinking and its renovation process in accordance with the needs of time. However, it is not realistic and reasonable to think Kalām is the only one responsible. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:NOTES AND DISCUSSIONS 77 as indicated, makes a highly convincing case, if not for his thesis, at least for his approach. We need more such research. The history of philosophy must be more than the history of philosophies. But is a method which excludes subjective elements and treats ideologies only in function of material factors really total? Refusing to admit the "idealistic" notion of a kind of freedom, of (...) human self-possession, independent not of history (of which it is a part) but of historical determinism, the materialist is driven into rationalizations as baroque as those of the idealist he fights. The substantial uses of the materialist approach, which S~ve makes clear, have been too much ignored; and ideological interpretations tend, as he says, to confuse issues too uncomfortable to face. But materialism too has its ideological confusions which cannot be discerned by autocriticism alone. For who is to see whether the tree continues to be when there's no one about in the quad? EUGEN WEBER University of California, Los Angeles THE PHILOSOPHYOF CHARLES SECRETAN 1815.1895 The philosophy of Seer&an is still important. It best illustrates the nature of the thought of Romanic French-speaking Switzerland in its perpetual attempt to keep up-to-date and to combine science (as exact knowledge) with religion (that is, Christianity). To this day Romanic Swiss thought is a strange mixture of science, speculation, civics, democracy, pedagogics, and traditional Christianity. We find all these elements in Charles Secr6tan, but his thought is also important when taken by itself. Moreover, it illustrates what some scholars call the spiritual greatness of the nineteenth century. Charles Secr6tan was born in 1815 at Lausanne. As a child he was precocious. At the age of four he read short stories fluently. In his youth he was fond of books and had a vivid sense of the beauty of nature. His father was a magistrate tending to Voltairian skepticism. His mother was a devout woman but very reserved and of few words. Charles studied law at the Academy (University) of his city. He came to accept the political liberalism of that day but also underwent the influence of the current religious Rdveil. This was an individualistic awakening of personal Christianity in opposition to the dead orthodoxy and church-conformity of the previous century. In other words, Secrdtan came to believe that adherence to a religion should involve something personally felt, rather than a mere following of the mores of the community. Between 1835 and 1840, he spent some semesters in Munich, studying under Schelling. Later he was to insist upon the originality of his philosophy and its independence of that of his early teacher. In 1837, Seer&an founded the Swiss Review. The next year he was called to teach 78 HISTORY OF PHILOSOPHY Philosophy at the Lausanne Academy. He was suspended by the radical revolution (a sort of demagogery) of 1845. In 1850 he was called to Neuch~ttel and in 1866 recalled to Lausanne where he died in 1895--exactly eighty years old. In the Lausanne Academy, Secr6tan had as a colleague his old friend Alexander Vinet (1797-1847). He found in Vinet a religious force which uplifted his spirit. Vinet was a literary critic, a poet and a professor of the art of preaching, while Secr6tan was a philosopher. Yet Secr6tan owed to Vinet the conviction that no religious doctrine is worthy of acceptance unless it possesses a moral value in itself and in relation to man. The philosophical career of Secr6tan is characterized by three distinct stages (metaphysical, ethical, and sociological) each of which finds expression in an important work: La Philosophie de la Libertd (1849), Le Principe de la Morale (1883), and La Civilisation et la Croyance (1887). We shall therefore consider most briefly Secr~tan's metaphysics, ethics, and sociology. Metaphysics. The starting point of Secr~tan is his contrast of the domain of the conscience (wherein we find being) with the domain of external experience (phenomena). "All our ideas of being come from the fact that [when we affirm something to be] we mean that this something [which is] is analogous to that which we think of when we say 'I am' " (Philosophie de... (shrink)

Molla Halil’e göre insanların bu dünyada yaptıkları iyiliklere karşılık Yüce Allah onları ahirette lütfuyla nimetlendirecek ve Cennetine koyacaktır. Bu, Allah’ın insanlara bir va‘didir. Allah va‘dinden asla dönmez. Çünkü Allah’ın va‘dinden dönmesi, O’nun hakkında bir eksiklik sayılır. Ancak bu durum O’nun için vucûbiyet ifade etmez. Vucubiyet kavramı çeşitli anlamlarda kullanıldığı için anlam kargaşasına yol açabilir. Buna sebebiyet vermemek için kelamda özellikle de bu makalede “zorunluluk” anlamına kullanılacak olup bazen gereklilik anlamı da ihtiva edebilir. Allah, kötülük yapanları ise adaletiyle cezalandıracaktır. Bu da (...) Allah’ın va‘îdi olup, va‘îdi’nden dönebilir. Bu, O’nun hakkında bir noksanlığa sebebiyet vermez. Çünkü cezalandırmaktan vazgeçmesi Allah’ın merhametinin ve lütfunun bir sonucudur. Bununla birlikte ne va‘d ve ne de va‘îd Allah’a vacip değildir. Molla Halil’e göre, büyük günah insanı imandan çıkarmaz. Mu‘tezile’ye göre büyük günah işleyen kimse dünyada ne mümin olur ne de kâfir ikisinin arasında bir yerde durur. Buna da fasıklık denir. Haricîlere göre ise, ister büyük, isterse küçük olsun, her türlü günah sahibini iman dairesinden çıkarır ve küfür dairesine dahil eder. Molla Halil’e göre, ahiret hayatı ruh ve cesetle birlikte olacaktır. Bu üm-metin günahkârlarına peygamberler, şehitler ve salih kimseler şefaat edecek-tir. Mu‘tezile‘ye göre şefaat sadece iyilerin derecesinin yükselmesi içindir. Günahkârlar için şefaat olmayacaktır. Günahkâr müminler Cehenneme girseler de ebedi kalmayacaklar. Kâfirlerin azapları ise devamlı olacak ve bunlar ebedi olarak Cehennemde kalacaklardır. Biz bu makalede önce sevap ve İkâb kelimelerinin lügat ve ıstılah anlamları üzerinde duracak, sonra bu bağlamda ayet ve hadislerde verilen bilgileri ve bunların açıklamalarını ele alacağız. Daha sonra Molla Halil’in bu konulara dair görüşlerini sunmaya çalışacağız. Onun sevap ve İkâb ile ilgili tanımlarını, bunların sonuçlarına dair yaşanacakları ve varılacak yerleri ele alan yaklaşımlarını sunmaya çalışacağız. Burada farklı görüşlere sahip olmaları nedeniyle çoğunlukla Mu‘tezile’nin ve az da olsa Haricilerin görüşlerine de mukayese oluşturması için değineceğiz. Burada sadece Molla Halil’in görüşlerini değil, onun içinden geldiği Ehli Sünnetin görüşlerini, sünni kaynakları temel alarak aktarmaya çalışacağız. (shrink)

Varlığa ilk adım attığı andan itibaren hayatı seven insanoğlu, yaşı ilerle-dikçe tanıştığı ve bağlandığı diğer insanların sayısının artmasıyla hayata daha da bağlanmaktadır. Ancak ne var ki anne-baba, evlat-torun, eş-dost yakınlıklarıyla şenlenen hayatın sonunu ve ayrılıkların yakınlaşmakta olduğunu haber veren ihtiyarlık gün içinde ikindiye, yıl içerisinde de sonbahara benzemektedir. Karanlık gece ve soğuk kışların habercisi olan ihtiyarlık dönemi beka arzusuyla coşkun insan tabiatı açısından hüzünlü bir dönemi ifade etmektedir. “Yaşlılık” olgusu, duygusal yoğunluklardan hayatını alan edebiyatın dikkatini çeken temalarından biridir. Hemen her (...) dil edebiyatında kendinden şikâyetle bahsedilen ihtiyarlık, özellikle Arap edebiyatında sıklıkla işlenen konulardandır. Klasik Arap edebiyatının büyük şairlerinden neredeyse tamamı ihtiyarlıktan bahsetmiştir. İhtiyarlık onların gözünde çoğu zaman tatlı hayatın acı yönüdür. Bu makalede klasik Arap şiirinde şairlerin yaşlılık konusunu nasıl ele aldıklarını onların şiirlerinden hareketle inceleyecektir. Girişte yaşlılık hakkında ayet ve hadislerde yer verilen bilgilerle bir sunum yapılacaktır. Sonrasında ise Arap edebiyatında yaşlılık olgusunu farklı şekilde ele alan yaklaşımlar başlıklar halinde tasnif edilecektir. (shrink)

Prof. Dr. Mehmet Karasan 1907 yılında Denizli, Çivril’de doğdu . İlk ve orta öğrenimini Çivril ve Konya’da, lise eğitimini 1928 yılında İstanbul Erkek Lisesi’nde tamamladıktan sonra aynı yıl Millî Eğitim Bakanlığı’nın yurt dışı eğitim bursunu kazanarak Fransa, Lyon Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi, Felsefe ve Sosyoloji bölümünde lisans eğitimi almaya hak kazandı. 1932 yılında yurt dışı eğitimini tamamlamasının ardından 1933 yılında İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümüne doçent olarak atandı. 1942 Yılında İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümü asistanı Nusret Hızır ve pedagoji doçenti Bedii Ziya Egemen (...) ile birlikte Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Felsefe Enstitüsü kadrosuna katıldı. 1932-1950 yılları arasında belirli dönemlerde çeşitli okullarda felsefe, sosyoloji ve Fransızca öğretmenlikleri ve idarecilik yapan Karasan 1951 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nde Profesör olarak göreve başladı. Prof. Dr. Mehmet Karasan akademik hayatının yanı sıra 1954-1957 ve 1957-1960 yılları arasında X. ve XI. dönem Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde Denizli Milletvekilliği yaptı. Siyasi hayatının ardından 1968 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi felsefe kürsüsünde Profesör olarak akademik yaşamına devam etti ve 1970-1971 yılları arasında aynı fakültede dekanlık görevinde bulundu. 15 Kasım 1974 tarihinde hayatını kaybeden Karasan Evli ve bir çocuk babasıydı. Mehmet Karasan Türk düşüncesine ve literatürüne Eflatun’un Devlet Görüşü (1947) ve Büyük Feylesoflar Antolojisi (1949) adlı kitapları, “İlk Yunan Düşüncesinde Din İlmi Denemeleri” ve “Eflatun’un Devleti” gibi makaleleri ile katkıda bulundu. Karasan, Fransa’da almış olduğu yurt dışı eğitiminin etkisi ve Cumhuriyet döneminde 1940 yılında Hasan Ali Yücel tarafından başlatılan “Tercüme Hareketi” vesilesiyle yabancı dilde yazılan birçok klasik eseri tercüme ederek dilimize kazandırdı. Platon, Descartes, Durkheim ve Bergson gibi önemli filozofların eserlerini tercüme ederek felsefe alanına önemli katkılarda bulunan Karasan, Durkheim’ın Meslek Ahlakı kitabını tercüme etmesi ve “Din Sosyolojisi, Öncüleri ve Kurucuları” başlıklı bir makale kaleme alması ile yalnızca felsefe alanına değil sosyoloji alanına da önemli katkılarda bulundu. Bu sayede Cumhuriyet döneminde akademik anlamda Türkiye’de ilk din sosyolojisi dersini 1949 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesinde verdi. Karasan sosyolojiye yönelik çalışmaları ile birlikte özellikle felsefe alanında Descartes’ın İlk Felsefe Üzerine Metafizik Düşünceler (1942), Felsefenin İlkeleri (1943), Aklını İyi Kullanmak ve Bilimlerde Doğruyu Bulmak İçin Metot Üzerine Konuşma (1944), Tabiat Işığı ile Hakikati Arama (1945), Aklın İdaresi İçin Kurallar (1945) ve Ahlak Üzerine Mektuplar (1946) gibi birçok eserini Fransızcadan dilimize tercüme etmesi ve yapmış olduğu bu tercümelere eklemiş olduğu ön sözler ve açıklamalar ile Türkçe felsefe alan yazınında tanınırlık kazandı. Descartes’ın eserleri ile birlikte Fransızca’dan dilimize kazandırdığı eserler arasında Bergson’un Ahlak ile Dinin İki Kaynağı (1949), Lucien Laberthonnière’in Descartes Üzerine Tetkikler (1959) eseri ve bir dönem Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Felsefe kürsüsünde görev yapan Olivier Lacombe’un bazı makaleleri de bulunmaktadır. Böylece, Mehmet Karasan Descartes’ın felsefesi başta olmak üzere Fransız düşüncesi ve felsefesinin Türkiye’de tanınması açısından önemli bir görevi yerine getirdi. Prof. Dr. Mehmet Karasan Türkiye Cumhuriyeti’nin görece ilk yılları sayılabilecek dönemi içerisinde sorumluluk alarak felsefe ve edebiyat alanında hem tercüme faaliyetleri hem de kendi özgün eserleri ile Türk düşüncesinin ve felsefesinin gelişimine yardımcı olan bir düşünürdür. Karasan’ın başta Fransız felsefesi olmak üzere felsefeye yönelik düşüncelerinin günümüz entelektüel çevresi ve araştırmacıları tarafından tanınması önem teşkil etmektedir. Ancak Mehmet Karasan’ın düşünce hayatı, felsefi görüşleri ve felsefeden ne anladığına yönelik yapılan çalışmaların azlığı ve eserlerine ulaşmanın zorluğu göz önünde bulundurulduğunda onun yaşamı ve felsefesine yönelik mevcut bilginin eksikliği göze çarpmaktadır. Bu nedenle Mehmet Karasan’a yönelik bir çalışma ortaya koyma gerekliliği ortaya çıkmaktadır. Bu gereklilik doğrultusunda yazımızda Karasan’ın ortaya koymuş olduğu çalışmalarının seyri ve gelişimi takip edilerek görüşleri aktarılmaktadır. Bu noktada onun tercüme eserlerine yazmış olduğu ön sözler ve açıklamalar dikkate alınmaktadır. Böylece, Karasan’ın özellikle Descartes’tan yaptığı tercümelerden hareketle onun felsefi yaklaşımına ve felsefeden ne anladığına ilişkin bir tahlilde bulunulmaya çalışılmaktadır. Belirtmek gerekir ki bu yazının temel amacı Descartes’ın felsefesini ya da felsefi görüşlerini aktarmak değil Mehmet Karasan’ın Descartes’ın felsefesine yönelik okumaları, çıkarımları, düşünceleri ve katkılarını tespit ederek kendi özgün düşüncelerini ve felsefi tavrını ortaya koymaktır. (shrink)

Cuando se leen los relatos que los grandes santos hacen de su experiencia de Dios, encontramos expresiones que rompen las reglas de la lógica lingüística, prueba de que hay experiencias que no son fáciles de describir y transmitir. San Agustín, en el contexto de una de las más célebres páginas de sus Confesiones, esa en la que exclama: “Tarde te amé, hermosura tan antigua y siempre nueva”, dice, por una parte, que Dios está “dentro” de él, para añadir a renglón (...) seguido que las cosas están dentro de Dios, pues si no estuvieran en él, no serían . En San Pablo encontramos expresiones similares: por una parte, se puede leer en sus cartas que “Cristo vive en mí” , y por otra, el autor de los Hechos de los Apóstoles pone en su boca que “en Dios vivimos, nos movemos y somos” . Este doble modo de concebir la relación de Dios con la realidad creada, con el cosmos y con el ser humano, resulta paradójico y es una provocación para el pensamiento.¿Dios está en la realidad, se hace presente en ella de algún modo, o es más bien la realidad la que está en Dios? Posiblemente no hay contradicción entre ambas imágenes, sino complementariedad. Tomás de Aquino, como veremos, afirma las dos cosas. Dios es de una naturaleza tal que, por una parte puede hacerse presente en la realidad mundana y humana y, por otra, llevar dentro de sí estas mismas realidades. ¿Hay alguna analogía, alguna imagen que pueda servir para describir una naturaleza así y ayudarnos a comprender mejor el ser divino? En definitiva, ¿qué significa “estar en” o “dentro de” las criaturas por parte de Dios y en o dentro de Dios por parte de las criaturas? ¿Se trata de simples imágenes o estas imágenes son modelos que tienen alguna correspondencia con la realidad?When you read the accounts that the great saints do of their experience of God, you find expressions that break the rules of linguistic logic, what proves that there are experiences not easy to describe and transmit. St Augustine in the context of one of the most known pages of his Confessions, where he exclaims: “Late have I loved you, beauty so ancient and so new”, says that God is inside him and adds immediately after that things are inside God, since if things were not in him they wouldn’t exist. We find similar expressions in St Paul: On the one hand, one can read in one of his letters: “Christ lives in me”, on the other hand, the author of the Acts of the Apostles puts in his mouth: “in God we live and move and have our being” . This double way of understanding God’s relation to created things, the cosmos and human beings, is paradoxical and becomes a provocation to reason.Is God inside reality, is he present in it someway, or is rather reality which is in God? Possibly there is not contradiction between the two images, but they complement each other. Thomas Aquinas, as we’ll see later, states the two. God is such a nature, that, on the one hand, he can be present in wordly and human reality, on the other hand, he can contain inside himself these realities. Is there any analogy, any image able to describe a nature like this that could help us to understand better his divine being? In short, what does it mean to be in or inside the creatures in relation to God and to be in or inside God in relation to creatures? Is it about simple images or these images are models with some relation to reality? (shrink)

"(...) Felsefeye ilişkin Arapça ve Fransızca bazı eserleri mütalaa ettiğim sırada felsefi terimlerin bu iki dilde tesadüf ettiğim karşılıklarını bir mecmuaya kaydetmiştim. Bunların perişan bir halde kalmasına ve sarfettiğim emeğin bu şekilde heder olmasına gönlüm razı olmadı. Gerçekten de bu konuda sarfedilen mesai öyle pek kolay feda edilecek bir şey değildi. Çünkü bu işe en evvel, felsefeyi İbn Bâcce'nin en seçkin öğrencilerinden tahsil etmiş olan meşhur Musevi hakîm Ebû İmrân Musa bin Meymun'un Delâletü'l-Hâirîn başlıklı eserinden başlamış idim. Bu kitap İbrani (...) harfleriyle, Arap dili üzere yazılmış olduğundan felsefeye ait fasıllarının Fransızca tercümesiyle tatbikinde pek ziyade güçlük çekmiş idim. Bu eser Avrupaca Guide des Égarés başlığıyla tanınıp, mütekellimlerin mezhebi hakkında en önemli bilgi kaynağı sayılmıştır. Bunu müteakiben, bir taraftan Aristoteles'in bazı eserlerini ve diğer taraftan İbn Rüşd'ün bunlardan iktibâsen yazdığı Telhîsât'ı, Kütübhâne-i Hidivî'den istinsâh ettirerek mütalaa ettim. Sonra da Şehristânî'nin Kitâbü'l-Milel ve'n-Nihal'i, Zevzenî'nin Muhtasar Târîh-i Hukemâ'sı, Fârâbî ile İbn Sînâ'nın bazı eserleri, Ebû Abdullâh el-Kâtib'in Mefâtîhu'l-Ulûm'u, İbnu'n-Nedîm Bağdâdî'nin Kitâbü'l-Fihrist'i gibi Avrupa'da basılmış birtakım nadir kitapları ve diğer birçok mantık kitaplarını gözden geçirerek, bunlardan her ne buldumsa aldım. Bu şekilde cem ettiğim kelimeler ve tabirler büyücek bir mecmua teşkil etmiş ise de bunlar mantık ve eski felsefeye ait olduğundan yeni terimlerin de karşılıklarını bulmak lazım geldi. Bu noksanı da âcizâne kütüphanemde mevcut lûgat kitaplarından Fransız ve İngiliz ve Arap ve Fars dillerine ait olan kamuslara müracaat ederek ve bunlarla maksadın temini mümkün olamadığı halde kelimelerin etimolojik anlamlarına nazaran birer tabir bulmak suretiyle mümkün mertebe ikmal etmek üzere bu Lûgatçe'nin tertip ve tanzimine başladım. Ve Bulletin de la Société Française de Philosophie başlığıyla yayınlanmakta olan süreli yayının bazı numaralarında, 1904 senesinden beri yer almış ve bu kere son bulmuş ise de henüz ayrıca kitap şeklinde toplanmamış olan Yeni Felsefe Lûgatçesi'ni başlıca kaynak kabul ederek, buna dâhil edilmiş olan yeni terimlerin hemen hepsini aldım. E. Goblot'nun Felsefe Lûgatçesi'yle diğer lûgatçelerde mananın açıklık kazanmasına hizmet ediyor gördüğüm özet bilgileri de ait oldukları kelimelere ilave ettim. Kısacası bu naçiz eser, diğer lûgatlerin hiçbirine henüz geçmemiş olan yeni felsefe terimlerinden başka felsefeyle ilgili olan tıp bilimine ve sosyal ve ekonomik bilimlere ait bir hayli kelimeleri de içermektedir. Bununla beraber âcizâne eserimin pek noksan olduğunu ve ancak ilim ve irfan erbabının tashih kalemleri için hazırlanmış bir müsveddecik teşkil edebileceğini itiraf ederim. Yegâne emelim mütalaa erbabına naçizâne bir hizmette bulunarak hayır ile yâd olunmaya hak kazanmaktan ibaret olduğundan görülecek hataların iyi niyetime bağışlanacağı ümidindeyim". İsmail Fenni Ertuğrul. (shrink)

Bu araştırma, Birinci Mushaf Projesi’nden yarım asır sonra gerçekleşen önemli bir projeyi ortaya çıkarmayı hedeflemektedir. Bu proje, hicrî 84 ve 85 yılları arasında Irak’ın Vâsıt şehrinde zamanın Kûfe ve Basra (Irâkeyn) valisi Haccâc b. Yûsuf’un (ö. 95/714) girişimi ve Emevî Halifesi Abdülmelik b. Mervân’ın desteğiyle uygulamaya koyulmuştur. Projenin yürütülmesini ise Hasan-ı Basrî (ö. 110/728) üstlenmiş ve hafızlar, kâtipler ve kârîler gibi çok sayıda uzman kişiden oluşan komisyonlara başkanlık etmiştir. Bu çalışmada Giriş’in ardından bu projeye yol açan etkenlerden söz edilmiştir. Bunların (...) başında da üçüncü Halife Osman’ın başlattığı Kur’an metninde birliğin sağlanması düşüncesi gelmektedir. Daha sonra bu projenin sahibi Haccâc’tan bahsedilmiş, bu projenin nerede ve ne zaman gerçekleştiği, projede yer alan önemli şahsiyetlerin kimler olduğu şeklindeki bir dizi soru cevaplanmıştır. Daha sonra Proje’nin hedefleri hakkında ayrıntılara girilmiş, Haccâc’ın Osman Mushaf’ında toplam on bir harfte değişiklik yaptığı isnâdında bulunan rivayetler tartışılmış, bu rivayetler incelenerek eleştiri süzgecinden geçirilmiş ve İkinci Mushaf Projesi’nin Hz. Peygamber ve hulefâ-i râşidîn döneminde gerçekleştirilen Birinci Mushaf Projesi’ni tamamlayıcı mahiyette olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Ardından İslam devletinin tanık olduğu siyasi çalkantıların ardından İkinci Mushaf Projesi’nin akıbetinin ne olduğu hususuna değinilmiştir. (shrink)

Yaygın din eğitimi örgün din eğitimin dışında bireylerin dini ihtiyaçlarını gidermek için resmi ya da özel kuruluşlar vasıtasıyla her bireye planlı ve amaçlı olarak verilen eğitimdir. Günümüzde yaygın din eğitimini şekillendiren temel kurum Diyanet İşleri Başkanlığıdır. Diyanet İşleri Başkanlığı yaygın din eğitimini cami içi ve cami dışı olarak yerine getirmektedir. Cami içi yaygın din eğitimi ise; vaaz, hutbe ve kuran öğretimi ile yapılmaktadır. Bu eğitimlerden olan hutbe, Müslümanları ilgilendiren bütün konuları ele alarak topluma dini bilgileri öğretmek; insanlarda olumlu yönde davranış (...) değişikliği oluşturmak, hedef kitlenin iman, ahlak ve toplumsal farkındalık bakımından duyarlı hale gelmesini sağlamak için bireylere yardımcı olmaktır. Yaklaşık olarak aynı dönemlerde doğmuş, aynı dönemin özelliklerini paylaşmış, benzer sorumluluklara sahip bireyler aynı kuşak bireyleri olarak tanımlanır. 1990-2015 yılları arasında doğmuş büyümüş bireyler Z kuşağı bireyleri olarak adlandırılmaktadır. Bu kuşak bireyleri interneti kullanma, teknolojiyi sevme, görsele aşina, üretken ve eşitlikçi gibi özelliklere sahiptir. Bu durum Z kuşağının sosyalleşmesinde, yaşam alışkanlıklarında ve öğrenme sitillerinde farklıları beraberinde getirmiştir. Yaygın din eğitim nesiller arasındaki bu farklılıkları dikkate alarak bireylerin kendilerini geliştirmelerine ve bilgilerini güncellemelerine yardım etmelidir. Bu sebeple yaygın din eğitimi Z kuşağının ihtiyaçlarını dikkate alarak farklı metot ve etkinlikleri geliştirmesi gerekir. Bu bağlamda Z kuşağının gözüyle Cuma hutbelerinin nasıllığı önemli hale gelmektedir. Buradan hareketle Z kuşağının Cuma hutbelerine karşı tutumlarını incelemek için Cuma hutbeleri değerlendirilmiştir. Araştırmamız, Z kuşağının Cuma Hutbelerini algılamalarını incelemek amacıyla tanımlayıcı araştırma tasarımı ile yürütülmüştür. Araştırmanın evrenini Konya İli Seydişehir, Beyşehir ilçesinde 14-25 yaş aralığındaki 175 birey oluşturmaktadır. Veriler araştırmacılar tarafından hazırlanan ‘Birey Tanılama Formu’ ve ‘Cuma Hutbelerine İlişkin Bilgi Formu’ aracılığıyla toplanmıştır. Araştırmada, verilerin analizinde IBM SPSS (IBM Statistical Package for Social Sciences Corp.; Armonk, NY, ABD) 25.0 programı kullanılmıştır. Araştırma verileri değerlendirilirken kategorik değişkenler için frekans dağılımı (sayı, yüzde), sayısal değişkenler için tanımlayıcı istatistikler (ortalama, standart sapma) kullanılmıştır. Araştırmaya katılan katılımcıların yaş ortalamaları 17.04’dir. Katılımcıların çoğunluğunun lise öğrencisi olduğu görülmüştür. Araştırmada Z kuşağının Cuma hutbelerine katılım sağladığı, hutbelerden umut bekledikleri, olumlu yönden etkilendikleri görülmüştür. Ancak Cuma hutbelerindeki konuların yerel ve güncel konuları ele almadığı ifade ederek anlatılan konuların hatırlamadıkları, aynı konuların tekrar ettiği, gençlere yönelik olmadığına ulaşılmıştır. Ayrıca hutbelerin sunumu, süresi ve imamların yaklaşımlarından dolayı problemler yaşandığı tespit edilmiştir. (shrink)

Kültürleri ve inanışları farklı insanların etkileşimi üzerinde gelişen turizm, özellikle ekonomik getirileri nedeniyle pek çok yerel ve ulusal yönetici tarafından öncelikli sektörler arasında değerlendirilmektedir. Ancak, turizm gelişimi ekonomik unsurların ötesinde çevresel ve sosyo-kültürel pek çok etki de oluşturmaktadır. Söz konusu etkilerin yerel halk tarafından algılanışında etkin olan pek çok unsur incelenmiş olmakla birlikte dindarlığın etkisi çok az araştırılmıştır. Bu kapsamda, toplumsal ve bireysel düşünce ve davranışlar üzerinde önemli bir etken olan dindarlık hususunun turizmin sosyo-kültürel etkilerinin algılanışında etkin olup olmadığının incelendiği (...) bu çalışma, alanyazına katkı sunabilecek boyuttadır. Çalışma kapsamında nicel araştırma yöntemlerinden anket tekniği benimsenmiş olup veri, Muğla Menteşe ilçesinde ikamet eden 528 bireyden elde edilmiştir. Çok değişkenli istatistik analiz yöntemlerinden yararlanılarak açıklayıcı ve doğrulayıcı faktör analizleri ile yol analizi uygulanmıştır. Sonuçlar, dindarlık algısı arttıkça olumsuz sosyo-kültürel etkilerin daha kuvvetli algılandığını ancak dindarlık ile olumlu sosyo-kültürel etkilerin algılanışı arasında bağlantı bulunmadığını vurgulamaktadır. Bu sonuçlar, turizm planlaması ve gelişimini sürecinde yerel halkın inançlarının da göz önünde bulundurulmasının gerekliliğini işaret etmektedir. Özet: İnsanların aynı değerler etrafında toplanmalarını ve grup halinde hareket etmelerini sağlayan inanç sistemi veya toplumda birlikte yaşayan bireylerin ilişki ve sorumluluklarını belirlemek için düzenlenmiş inanç, uygulama, ritüel ve semboller sistemi olarak tanımlanabilecek olan din, en yaygın ve etkili sosyal kurumlardan olmasının ötesinde hem birey hem de toplumların tutumlarını, değerlerini ve davranışlarını etkilemesi nedeniyle, özellikle son yıllarda, sıklıkla incelenmektedir. Bireylerin dini bir gruba veya kurallara bağlılık dereceleri olarak tanımlanabilecek dindarlık ise dinsel öğelerin bir kişinin yaşamı üzerindeki etkinliğini ifade etmek için kullanılmaktadır. Tıp, antropoloji, psikoloji, sosyoloji gibi bilim dallarında yapılan çalışmalarda dindarlık ile mutluluk ve bedensel / ruhsal sağlık arasında genellikle olumlu bir ilişki olduğu tespit edilmiştir. Turizm alanında yapılan çalışmalarda ise, din, yoğunlukla inanç turizmi veya turistlerin tercihleri üzerindeki etkisi kapsamında ele alınmış ve dini turizmin planlanması ve kutsal alanların yönetimi, turizmin dini bölgelerdeki etkileri, hacıların seyahat motivasyonu ve seyahat şekilleri ile turistlerin dini ihtiyaçları gibi konulara odaklanılmıştır. Kültürleri ve inanışları farklı insanların etkileşimi üzerinde gelişen turizm, özellikle ekonomik getirileri nedeniyle pek çok yerel ve ulusal yönetici tarafından öncelikli sektörler arasında değerlendirilmektedir. Turizm gelişimi ekonomik unsurların ötesinde çevresel ve sosyo-kültürel pek çok etki de oluşturmaktadır. Yerel halk, turizmin gelişmesi ve sürdürülebilirliği açısından önem arz etmekte olup yerel halkın turizmin etkilerine yönelik algıları sıklıkla araştırılan konular arasında yer almaktadır. Topluma ve/veya mekâna aidiyet duygusu, destinasyonun ve/veya turizm sektörünün gelişim düzeyi, turizmin ekonomi içindeki önemi, destinasyonun turizme ekonomik bağımlılığı, turizm sektöründe istihdam edilmek gibi ekonomik unsurlar veya sosyo-demografik özellikler gibi pek çok değişkenin yerel halkın turizm algısındaki etkileri incelenmiş olmakla birlikte dindarlığın etkisi çok az araştırılmıştır. Yapılan çalışmalarda, özellikle dini bölgelerde yaşayan yerel halk ve çoğunlukla din adamlarının algıları araştırılmıştır. Sonuçlar, yerel halkın bölgeye dini amaçlarla gelen ziyaretçiler (hacılar) ile turistleri ayırdığını ve hacıların turistlere oranla daha fazla kabul gördüğünü vurgulamaktadır. Ayrıca, turistlerin alanın ve yapıların kutsallığını, güvenliğini, dekorunu tehdit ettiği ve turistlerin taleplerinin dini uygulamalara zarar verdiği algısının yaygın olduğu, hatta turizmin kendi kültürleri ve dinleri için tehdit olarak görüldüğü tespit edilmiştir. Kutsal alanlar dışında kalan turizm destinasyonlarında ikamet eden yerel halkın görüşlerinin araştırıldığı çalışma ise çok daha azdır. Alanyazın taraması ile bu kapsamda sadece bir çalışma bulunulabilmiştir. İran’daki iki turizm destinasyonunda yerel halkın turizmin sosyo-kültürel sonuçlarına yönelik algılarında dindarlığın etkisinin incelendiği çalışma ile sosyo-kültürel etkilerin algılanışı ile dindarlık arasında pozitif bir ilişki bulunduğu ortaya çıkmıştır. Bu kapsamda, dindarlık hususunun turizmin sosyo-kültürel etkilerinin algılanışında etkin olup olmadığının incelendiği bu çalışma, alanyazına katkı sunabilecek boyuttadır. Çalışma kapsamında nicel araştırma yöntemlerinden anket tekniği benimsenmiştir. Ekonomik kaygıların katılımcıların görüşlerini etkilemesinin önüne geçilmesi amacıyla, Bodrum, Fethiye ve Marmaris gibi Türkiye’nin önemli turizm destinasyonlarına coğrafi olarak uzak olmamakla birlikte turizm gelişiminin sınırlı olduğu için tercih edilen Menteşe (Muğla) ilçesinde ikamet eden 528 bireyden elde edilen veriler iki aşamada analiz edilmiştir. İlk aşamada, kullanılan soru formu değişik çalışmalardan yararlanarak oluşturulduğu için ölçeklerin güvenirliğini test etmek üzere Güvenirlik Analizi ve yapısal geçerliliğini sınamak üzere Açıklayıcı Faktör Analizi (AFA) uygulanmıştır. Cronbach Alpha (α) değeri, sosyo-kültürel etkilere yönelik 22 ifade bütününde 0,907; her bir faktöre yönelik sırasıyla 0,941; 0,813 ve 0,772; Dindarlık ölçeğine yönelik ise 0,728 olarak hesaplanmış olup araştırmada kullanılan ölçeklerin güvenilir olduğu tespit edilmiştir. Sosyo-kültürel etkilere yönelik ifadelerin varyansın %64,413’ini açıklayacak şekilde 3 faktörlü bir yapı altında birleştiği, üç ifadeden oluşan dindarlık ölçeğinin ise tek faktöre yüklendiği ve varyansın %64,845’ini açıkladığı tespit edilmiştir. Dolayısıyla analiz için kullanılan yapının iyi derecede geçerli olduğu anlaşılmıştır. İkinci aşamada, AFA ile belirlenen faktörlerin çalışma kapsamında oluşturulan modele uygunluğunu test edebilmek için Doğrulayıcı Faktör Analizi (DFA) ve ölçüm modeli ile gizli değişkenler arasındaki ilişkiyi belirlemek ve kavramsal model ile verilerin uyup uymadığını değerlendirmek için Yapısal Eşitlik Model gerçekleştirilmiştir. DFA analizi sonucunda, bütün faktör yüklerinin 0,4’ün üzerinde olduğu ve uyum indekslerinin (x 2 /df, RMSEA, CFI, NFI ve GFI) hem DFA hem de yapısal eşitlik modelinde eşik değerleri aştığı görülmüştür. Dolayısıyla, faktör yapılarının ve çalışmada sınanan modelin uygun olduğu ve sosyo-kültürel etkilerin algılanması ile dindarlık arasında ilişki olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Çalışma sonuçları dindarlık ile turizmin olumsuz sosyo-kültürel etkilerinin algılanışı arasında bir ilişki bulunduğunu ancak turizmin olumlu kültürel etkilerinin algılanışında dindarlığın bir etkisinin bulunmadığını ortaya koymuştur. Dindarlık ile muhafazakârlık arasında kuvvetli bir ilişki bulunduğu göz önüne alındığında öngörülebilecek bir sonuç olduğu belirtilebilir. Ancak, Zamani-Farahani – Musa (2012) çalışmasında dindarlık ile sosyo-kültürel etkilerin algılanışı arasında olumlu etki bulunduğu sonucuna ulaşılmış olmasının destinasyonları ziyaret eden turistlerin profillerindeki ve sayılarındaki farklılıktan kaynaklandığı öngörülmektedir. İlk çalışmada ziyaretçilerin çoğu aynı din ve kültüre mensup kişilerden oluşuyorken, çalışma alanında turistlerin yarısına yakın kısmını farklı din ve kültüre sahip olanlar oluşturmaktadır. Çalışma sonuçları doğrultusunda turizm planlama ve uygulama süreçlerinde, yerel halkın dini inanışlarının, dikkate alınması ve dini inanışlara uygun adımların atılmasının veya yapılacak uygulamaların dini inanışlarına aykırı olmadığının anlatılmasının gerekli olduğu söylenebilir. Ayrıca, turizmin yerel dini inanışlara aykırı sonuçlar doğurmayacak (ya da bu tür sonuçları en aza indirgeyecek) şekilde gelişimine yönelik kararlar alınması gerekmektedir. Kitle turizminin (özellikle deniz–kum–güneş) geliştiği popüler destinasyonlara yakın olmakla birlikte ekonomik olarak turizm ile yoğun bir bağlantının bulunmadığı bir alanda gerçekleştirilen bu çalışmanın sonuçları kesitseldir. Diğer bir ifadeyle sonuçlar çalışma alanı ve hatta katılımcılar ile sınırlıdır. Gelecek çalışmalarda farklı turizm türü ve turist profiline sahip yerleşimlere odaklanabilir. Ayrıca, sonuçların ekonomik olarak turizme bağımlı destinasyonlarda da sınanması gereklidir. (shrink)

İlk dönem İslâm fırkalarından biri olan İbâziyye, Türkiye’de İslâm mezhepleri tarihi başta olmak üzere kelâm, hadis, tefsir, fıkıh gibi bilim dalları kapsamında incelenmiş ve önemli akademik araştırmalara konu olmuştur. Cumhuriyet döneminde İbâziyye fırkasına dair yapılan akademik araştırmalar bilhassa yirmi birinci yüzyılda hızlı bir artış göstermiştir. Bu çalışmada İslâm mezhepleri tarihi alanı başta olmak üzere İslâmî ilimlerde İbâzîlik üzerine yazılan kitap, lisansüstü tez, makale ve bildirilerin bir bibliyografyası hazırlanmış ve Cumhuriyet döneminde İbâziyye araştırmalarının tarihi seyri incelenmiştir. İslâm mezhepleri tarihi bilim dalında (...) İbâzîlik üzerine yapılan çalışmalarda iki temel yaklaşımın benimsendiği görülmüştür. Birinci yaklaşıma göre, Sünnî bakış açısıyla geleneksel mezhepler tarihi kaynakları esas alınarak, İbâziyye Hâricîlerin devamı olarak kabul edilmiştir. Bununla birlikte İbâzîlerin bu konudaki itirazları göz ardı edilmiştir. İkinci yaklaşıma göre ise, Sünnî kaynakların yanında İbâzî kaynaklar da esas alınarak fırka anlaşılmaya çalışılmıştır. Burada müellifler İbâziyye’yi kendi kaynakları üzerinden tanımlayarak, Hâriciyye’den bağımsız bir mezhep olarak değerlendirmişlerdir. İbâziyye’nin Hâricî düşünce yapısından farklılaşan yaklaşımları nedeniyle onlardan ayrılarak, günümüze kadar ulaşmayı başardığını vurgulamışlardır. Mezheplere ilişkin yapılan araştırmalarda objektif veriler ortaya koymak için kaynakların karşılaştırmalı olarak ele alınması gerekmektedir. Aksi hâlde yapılan çalışmalar, doğru verileri yansıtmak yerine sonuçları bilimsellikten uzak, tek taraflı bakış açısının ürünü olarak kalmaktadır. Bu sebeple fırkalar incelenirken, kendi kaynaklarındaki tanımlamalarına da yer verilmelidir. Ancak İbâziyye fırkasına ilişkin kaynakların birçoğunun günümüze kadar ulaşmamış olması yahut siyasî, itikadî, fıkhî görüşlerinin yeterince tanınmamış olması gibi nedenler; İbâziyye’nin gerçekte olandan farklı bir zeminde, yanlış bilgiler üzerinden tanınmasına sebebiyet vermiştir. Bunun yanı sıra mezheplerin, teşekkül sürecinin ardından sistematik hâle gelmesine kadar ki dönemde dinamik yapıda olmaları da göz ardı edilmemesi gereken bir diğer husustur. Bu bağlamda araştırmacılar İbâziyye mezhebinin ortaya çıkışından sistematikleşmesine değin oluşturduğu kendine has görüşleri açıklığa kavuştururken, birincil kaynaklar üzerinden mukayeseli okumalar yaparak, bütüncül olarak analiz etmeleri gerekmektedir. Çalışmamızda Cumhuriyetin ilk yıllarından günümüze kadar İbâzîlik üzerine yapılan araştırmaların bir bibliyografyasını sunduk ve yukarıda belirtilen yaklaşım biçimlerini analiz ettik. Bu kapsamda İslâmî ilimler literatüründe İbâziyye fırkasına ilişkin veriler sunan araştırmacıların konuya dair yaklaşımlarını literatür taraması sonucunda tespit ederek kronolojik olarak sıraladık. Araştırmamız neticesinde, İbâzîlerin kendi kaynaklarını temel alan özgün akademik çalışmaların uzun süre sınırlı kaldığı ve sayıca az olduğu ancak son yıllarda bu alandaki araştırmaların belirgin bir artış gösterdiği sonucuna ulaştık. Bu araştırmaların ivme kazanmasına yönelik çözüm önerilerinde bulunarak İbâziyye ile ilgili çalışmaların daha ileri bir noktaya taşınmasının gerekliliğini ortaya koyduk. (shrink)

La “Teología del pluralismo religioso” (TPR) no es una teología “sectorial”, o “de genitivo”, que teologizara temas nuevos dentro de la “universa theologia”. O sea, la TPR no agranda cuantitativamente el campo de la teología. Hace su aportación, pero cualitativamente: trata los mismos temas, pero bajo una luz distinta, con otra pertinencia, otro “objeto formal”. Es una teología que replantea todo desde otra perspectiva, con otro ordenamiento, a partir de otro “paradigma”. Por eso, los desafíos de esta teología son fuertes. (...) Grandes perspectivas generales nunca antes cuestionadas, se derrumban ahora, y surgen otras nuevas, desafiantes. El autor se centra en una selección de los principales cambios que producen esos desafíos actuales. Los aborda y trata de justificarlos, mostrando en cada caso sus implicaciones para la reflexión teológica y para la vida cristiana. El paso de una valoración negativa del pluralismo a otra positiva, la nueva comprensión de la Revelación, la superación y hasta el abandono de la categoría de “elección”, las principales propuestas de cambio en campos tan sensibles como los de la cristología, la eclesiología y la moral, así como la transformación de la misión son las cuestiones de esto breve estudio. Palabras clave: Pluralismo; Cambio de paradigma; Pluralismo de principio; Elección; Inclusivismo; Misión. ABSTRACT The Theology of religious pluralism (TRP) is not “a sectorial” theology or “a genitive theology”, which would theologize new subjects, that is to say one more field inside the “universa theologia”. In other words, it does offer a quantitative novelty instead of a qualitative one. TRP deals with the same subjects, but from another point of view, another “formal object”. Everything is retrieved from another order, point of view, and “paradigm”. In this way, challenges seem to be huge. Great general perspectives that have never been are effected and new challenges reappear. The author works on the selection of main changes that produce current challenges. Such Challenges are presented and justified, showing in each case its implications for theological reflexion and well as for Christian life. The core of this brief study refers to the shift of a negative to a positive evaluation of the religious pluralism, a new understanding of the Revelation, the overcoming and the abandon of the category of the “election”, the main challenges in the sensible field of christology and moral, as well as the transformation of the mission. Key words: Pluralism; Shift of paradigm; Pluralism of principle; Election; Inclusivismo; Mission. (shrink)

INTRODUCTION BY NANCY FUMERO What is a translation that stalls comprehension? That, when read, parsed, obfuscates comprehension through any language – English, Portuguese. It is inevitable that readers expect fidelity from translations. That language mirror with a sort of precision that enables the reader to become of another location, condition, to grasp in English in a similar vein as readers of Portuguese might from João Guimarães Rosa’s GRANDE SERTÃO: VEREDAS. There is the expectation that translations enable mobility. That what was (...) written in one language be accessible in another. And that a translator is to serve as a mediator, acting ultimately in service to ideas within the source text. To disperse them. However, this notion of translation is partly antithetical to the ideas in Rosa’s work. Or, alternately, to convey the despair of terrain slipping beneath one’s feet, and to encounter the heightened suspense of magic, the translation, as part of its strategy, cannot devotedly rely on its original language, not as its source text. The work undertaken by Felipe W.Martinez is a new form of translation that risks everything in order to encounter the same treacherous knowing Rosa had traversed. And it takes its risks by not taking risks: by being, almost word for word, a literal translation. This is an approach that reductively converts, as opposed to translates. The idiomatic differences between English and Portuguese are not accented. The syntax is not finessed. Liberties are not assumed on account of improving readability. What stands, resoundingly amid such absences, is the awakened challenge of reading. The genuine peril of not knowing. That is, this translation, one that purports to know nothing, creates access into the guileful world Rosa had created in Portuguese. But not by translating. If anything, GRANDE SERTÃO: VEREDAS is speaking a cosmic language through a linguistic one. And W.Martinez does us the service of recognizing this, as what configures the shapes of words and sentences is not as simple as neologisms, portmanteaus, and digressions, but as terrifying as the path the fool traverses: all paths. As such, this translation doesn’t speak English, just as the original does not speak Portuguese. It is the assemblage of paradox as a new logic that can be navigated, if only one could suspend the comfort of readability, of expectation. If one could descend a mountain in the pitch dark of night, each step shocking the body, unable to acclimate to the unleveled heights. Without a doubt, the translation is incongruous to the Portuguese. Taking a small excerpt to compare: Eh, well, thereafter, the rest the Sir provide: comes the bread, comes the hand, comes the god, comes the dog. What is striking is the interplay between “god” and “dog”. To most English speakers, this anagram is a familiar one. But in Portuguese the words god (“deus”) and dog (“cão”) are not so closely linked. In fact, there is no direct mention of “deus” in Rosa’s text: Eh, pois, empós, o resto o senhor prove: vem o pão, vem a mão, vem o são, vem o cão. Both are fascinating. In Rosa’s excerpt, the rhythm is unmistakable and precise, despite, of course, the indices of hesitation: the commas, the Eh, the uncomfortable way of searching through prolongation and wait. This is the sort of paradox Rosa can engage within a sentence. W.Martinez’s does this as well, at a scale that reverberates beyond the sentence, and with one noticeable addition: deus. What may appear to be an overstep, to add such a weighted word that draws out wordplay but is, nevertheless, not in the source text, is exemplary of risk. The translation buzzes because of it. This is because throughout the text we encounter dogs frequently, as some primal beast on par with humans. The dog is one that masters and can be mastered. A creature that is at times its face, and at others a mask. It is a powerful presence. For the translator to be attuned to the reverent undercurrent attributed to this animal, and create within the translation such charged play in English from what was only an implication in Portuguese, is in tribute to the grand beauty within dissonance. What aberrant modes of writing and translation can teach us most assuredly, is that things, words, are not in states of rightness or wrongness, but of oscillation. This isn’t so different from what Rosa says himself: The Sir look…see: the most important and beautiful, of the world, is this: that the people are not always same, still were not completed — but that they go always shifting. They tune or detune. We find this so readily in W.Martinez’s translation, this tuning and detuning. Nancy Fumero Los Angeles GRAND SERTÃO: VEREDAS BY JOÃO GUIMARÃES ROSA TRANSLATED FROM THE PORTUGUESE BY FELIPE W.MARTINEZ Nonothing. Shots that the Sir heard were man brawling not, God be. Bleach white sights on the tree in the backyard, down in the river. By my right. I do this every day, I like; from the bad of boyhood. Thereof they came to call on me. Case of a calf: a white calf, errorful, eyes of to not be—saw selves—; and with a mask of a dog! They told me; I didn’t want to catch a sight. Same that, by the defects of birth, upturned lips, looked to be a laughing man. Folkface, dogface: they determined—it was the devil. Bananas. Killed it. Do not know who owned it. They came to borrow my guns. I caved. I’ve no power to impose. Oh, sir, you laugh certain laughs…Look: when it’s a true shot, first the dogs begin to bark, instantly—after, then, you see who’s handed death. Sir, endure, this is the Sertão. Some want that it is not: that situated Sertão is in and out of those general fields, they say, end of the road, highlands, the other Urucuia. Toleima. For those of Cortino and of Curvelo, then, isn’t here said Sertão? Ah! That there’s more! To place the Sertão it’s told: it’s where the pastures lack latches; where one can tear off ten, fifteen leagues without running into a houseinhabitant; where criminalousness lives out its christ jesus. Sifted out from the tightening grip of the law. The Urcuia comes from the western mountains. But today, its banks, give all—farmlands of farms, pastures of meadows of good yield, low tides, cultures that go kill for kill, until these virgins there are. The general fields run round. These general fields are without size. Ultimately, whichever one one approves, the Sir knows: bread or breads, it’s a question of heads…the Sertão is everywhere. Of the devi? No comment. Sir ask the dwellers. Falsely I fear they unspeak that name of his—only say: whatsitcalled. Volt! no… Whosoever over avoids it, lives with it. In the sentence of one Aristides—who exists in the first palm grove on the right hand side, called Vereda-of-Cow-Calm-of-Saint-Rita—everyone believes: he can't pass in three designated places: then can be heard the tiny cry, behind, a little voice warning:— "Here I come! Here I come!... "— that is the Capirote, the whatsitcalled... And one Jise Simplicio—who anyone from here will swear he keeps an imp in house, a little satanite, imprisoned and obliged to help in all greedful deeds; reason that Simplicio emprises en route to complete riches. As such, for this they say too that his beast bristles and refuses, denying his banner, unyielding, when he wishes to mount... Superstition. Jise Simplicio and Aristides, continue getting fatter, thence unheard or heard. Still the Sir study: right now, in these days of time, you have people purporting that the devil proper stopped, mid-passage, in Andrequice. A boy out of there, to whom'd appeared, and there lauded that, to get here—normally, by horse, a day-n-half—he was capable of such with only some twenty minutes enough... by coasting the River of Chico by the headwaters! Or, too, who knows—sans offense—will not have been, for example, even yourself the Sir who announced such, when you passed by there, for fun run funny? Thereof, not my given crime, I know that wasn't. And evil I wanted not. Only that one question, in hours, at times, brightens peaceful reason. But, the Sir understand: if such a boy, there was, he wanted to dupe. Because, hey, that, to cut the river off by the springs, would be the same thing as one redoubling in the internals of this our state of ours, costant of a journey of some three months... Then? Whatsitcalled? Dodo. The fantastication. And, the respect of giving him such these names of delicacy, is what it is for one to want to invoke that he form of form, with his presence! Not that is. I, personally, almost that have lost in him the creed, deserving to Deus; is the that to the Sir I say, to pure-secret. I know that it is well established, that it greases our Saintly-Gospels. On occasion, I conversed with a young seminarian, super suitable, conferring in the book of prayers and coated in vestments, with a stick of black-sage in hand—prosed that he went auxilitator to the father, to extract the Cujo, from the body living of an oldwoman, in Waterfalls-of-Bulls, he went with the vicar of Field-Round... I conceive. The Sir not is as I? I didn't believe a single thing. Compadre mine Quelemem describes that that which reveals effect are the low spirits meager, of third, adoing in the worst darkness and with anxieties of connecting selves with the livers—they give support. Compadre mine Quelemem is who much me consoles—Quelemem of Goias. But he has to live far from here, in Jijuja, Vereda of Buriti Dark... Ahrr, I leave myself there, that in enevildemonment or with support—the Sir too must have had known diverse, men, women. As not yes? For me, umpteen I've seen, that I've learned. Ma-Neigh, Blood-o'Other, or Legion-Lips, or Tear-em-Down, Cold-Cutter, or Sissy-Goat, one Treciziano, or Verdigris... or Hermogenes... o'them, pileload. If I could forget so many names... I'm not a man for calming horses! And, same, whom of yes of to be jagunço self enters, yea is for some competence entrant of demonion. Will it not? Will it? From first, I made and mixed, and to think not I thought. I didn't have the deadlines. I lived pulling difficult from difficult, fish alive on griddle: who lives asp'rously, no fantasies. But, now, fete of fate to me comes, and sans little disquietudes, I'm from creaky net. And myself invented in this like, of to speculate ideas. The devil exists and nonexists? I say the saying. Opennouncement. These melancholies. The Sir sees: exists waterfall; and since? But waterfall is gulch of ground, and water so pouring from it, retumbling; the Sir consume that water, or undo that bankment, remainder waterfall any? To live is negotiation much perilous. I explain to the Sir: the devil vigors inside of human, the wrinkles of human— or is the human ruin, or the human of adversess. I free, per se, citizen, is that not has devil notone. Notone!— is the that I say. The Sir approve? Me declares total, frank— is high merit that me make: and to beg might, increased. This case— by rashtravagance that me they see— is of mine certain importance. God grant not was... But, not say that the Sir, awised and instructed, that agrees in people of them?! Not? You I appreciate! Your high opinion composes my value. Yea I knew, waited for it— yea the field! Ah, a we, in oldness, we lack of to have plowing of rest. You I appreciate. Is devil notone. Nor esprit. Never I've seen. Someone ought to see, then was I myself, this your servant. Was I you to tell... Well, the devil regulate his state black, ins creatures, ins womens, ins humans. E'en: ins childrens— I declaim. Since not is said: "boy—trainee of the devil"? And ins thes uses, ins plants, ins waters, in terra, in wind... Manures. …The devil in the street, in the middle of the vortex... Hey? Hey? Ah. Figuration mine, of worse by back, the certain memories. Mal-make me! I suffer pain of to tell not…Meliorate, if chillingly: well, in a ground and with equal format of branches and leaves, not give to cassava-calm, that is eaten common, and the cassava-mad that kills? Now, the Sir yea saw a strangeness? A cassava-sweet can rapidly to turn agonizing— motives not I know, at times is said that is for replanted in the terrain always, with mutations then, of caules—go embittering, of s’much in s’much, of its self takes poisons. And, well look: the other, the cassava-mad, too is that at times can fix calm, the estimate, of is to eat sans notone mal. And what this is? Eh, the Sir yea saw, for to see, the ugliness of hate pleated, facetorqued, on the faces of one cobrarattlesnake? Observed the porker fat, capita day more felicity brute, capable of, could, snort and engulf for its own dirty coziness the world total? And sparrowhawk, blackbird, some, the features of they yea represent the need of cleave for before, rend and shred by beak, appears a knife much fine for ruin I desire. Total. Has even twisted races of stone, horrorous, venomous— that spoil mortal the aquas, if they are buried beneath of well; the devil inside of them sleeps: they are the devil. Is known? And the demon— that is only thus the significance of one mercury malign— have order of to follow the path of him, have license to brag?! Arr, he is variegated in all! What the what wastes, goes spending the devil of inside of the people, by itttybits, is the reasonable to suffer. And the delight of love—compadre mine Quelemem says. Family. Really? Is, and not is. The Sir think and not think. Total is and not is… Almost all more grave criminous ferocity, always is much good husband, good son, good father, and is good-friend-of-your-friends! I know of those. Solo that have the afters— and Deus, joined. I spy many nimbi. But, in veracity, son, too, softens. Look: one called Aleixo, resident a league from Step-of-Sour, in Of-Sand, was the man of major badness calm that yea you saw. Me agreed that near the house of his had a weir, amidst the palms, with traíras, for souls of enormous, desenormous, to the real, that received fame; the Aleixo gave of to eat to them, in hours just, they self accustomed to if assuch of lunacies, in order to gobble, seemed to be fishes instructed. One day, solo for grace rustic, he killed an oldman who by there passed, destitute begging alms. The Sir not doubt—have people, in this bored world, that kill solo in order to see someone make grimace… Eh, well, thereafter, the rest the Sir provide: comes the bread, comes the hand, comes the god, comes the dog. This Aleixo was man afamilied, had children small; they were the love of his, total, absurdity. Gave good, that not even a year there passed, of to killed the oldman poor, and the children of Aleixo there they asickened. Smallepidemic of measles, they said, but complex; they never heal. When, then, they healed. But the eyes of theirs vermillionized high in an inflame of spraining to rebellion; and nexthing— the that not I know is if they went of at once, or one later and later other and other— they remained blind. Blind, sans remission of one sweet of light of this Ours! The Sir imagine: stairset— three boys and one girl— all blind. Sans remediable. The Aleixo not lost the judgment, but he changed; ah, mutated complete— now lives of band of Deus, sweating to be good and charitous in all his hours of night and of day. Appears even that he fixed the felicity, that before not was. He himself says he was a man of luck, because Deus wanted to have pity of him, to transform for there the route of his soul. That I heard, and me it gave rage. Reason of the children. If being castigated, what culpa of the let-there-bes of Aleixo those little children had?! Compadre mine Quelemem reproved my uncertainties. That, for certain, inother life returnaound, the children too had been the most wicked, of the mass and part of the father, demons of the same kettle of place. Sir the what thinks? And the oldman, assassinated? — I know the Sir goes to discuss. Well, too. In order that he had a sin of crime, in the body, by to pay. If the people— conforming compadre mine Quelemem is who says— if the people turn to to incarnate renovated, I contemplate even that enemy of death can come as son of the enemy. Look see: if to myself I say, has a subject Pedro Pindo, neighbor of here more six leagues, man of good for all in all, he and the woman of his, always been good, of goodness. They have a son of some ten years called Valtei—name modern, is the that the population of here now appreciates, the Sir knows. Well this-little-thing, thislet, since that some understanding illuminated in him, deed demonstrated the that is: petition stepfather, acid burner, likeful of ruin of inside of the profundity of the species of its nature. In which that torments, to the slowly, of all beasts or raisinglings little that quarrel; one time he found a creole woman hooched foolish sleeping, he arranged a shard of bottle, lashed at three points on the stern of the legs of hers. The what this boy drooled seeing, is bleeding hen or to knife pig.— “I enjoy of to kill…”— one occasion he teeny me told. He opened in me a fright; because: birdy that self leans over— the flight yea is ready! Well the Sir oversee: the pa, Pedro Pindo, mode of to correct this, and the ma, they give in him, misery and mast—they cast the boy sans to eat, they tied to trees in the yard, he nude, unplumed, even in June cold, they tilled the bittybody of his with the trammel and with the goblet, after they cleansed the skin of the sanguine, with bottle gourd brine. The people know, spy, fix wasted. The boy yea relowered of thinness, the eyes entering, caress of bones, enskulled, and tuberculated, the time total hacking, coughness of the that draw parched pectorals. Arr, that now, visible, the Pindo and the woman self habituated of on him hit, of little bit in little they were creating in this a pleasure ugly of diversion— as they regulate the canings in hours certain comfortable, until they call people to see the example good. I think that boy not endure, yea there is in the ta-da, not arrive for the lent to come… Ooee-ooee, then?! Not being as compadre mine Quelemem to want, that explication is that the Sir bestowed? That boy had to be a man. He should, in swing, terrible perversities. Soul of his was in the pitch. Demonstrated. And, now, paid. Ah, but, happens, when he’s crying and paining, he suffers equal that as was as a boy good… Bird, I saw all, in this world! Yea I saw even horse with hiccups… —the that the thing most costous that is. Good, but the Sir may say, should of: and in the start— for offenses and arts, the people— as for that was that s’much amended was started? Ey, ey, ey all collided. Compadre mine Quelemem, too. Am solo a sertanite, in these high ideas I navigate mal. Am much poor poor-thing. Envy my pedigree and of ones conform the Sir, with total reading and doctoration. Not is that I be illiterate. I spelt, years and middle, midly speller, memory and palmer. I had master, Master Lucas, in the Curralinho, he memorized grammar, the operations, rule-of-three, even geography and study patria. On leaves great of paper, with caprice I traced handsome maps. Ah, not is for to speak: but, since of the start, me they thought sophisticated of side. And that I merited of to go to course latin, in Lesson Waterlily—that too they said. Time nostalgic! Going today, I appreciate a good book, despaced. On the farm The Lilittlelemon, of one mine friend Vito Soziano, so sign of this almanac thick, of logoglyphs and conundrums and other divided matters, all year come. In s’much, I place primacy is in the reading advantageous, life of saints, virtues and examples— missionary astute engambling the Indians, or Saint Francis of Assis, Saint Anthony, Saint Gerald… I like much of moral. To ratiocinate, exhort the others for the good way, to acounsel to just. Mine woman, that the Sir knows, vigils for me: much prayer. She is a blessable. Compadre mine Quelemem always says that I may to aquiet my fears on conscience, that being well-attended, terrible good-esprits me protect. Eep! With like… As is of saint effect, I help with mine to want to accredit. But not even always can I. The Sir knew: I total the mine life I thought for me, lining, I am born different. I am and I same. I divert of total the world… I almost that nothing not I know. But I disconfide of many things. The Sir, conceding, I say: in order to think long, I am dog master— the Sir loose in mine front an idea ease and I research that by profundity of total the backwoods, amen! Look: the should of to have, was of so reunited-selves the wise, politicos, constitutions graded, closed the definitive the notion— to proclaim for one time, art assemblies, that not have devil notone, not exists, not possible. Valor of law! Solo assuch, they gave tranquility good to the people. Because the government not cares?! Ah, I know that not is possible. Not me settled the Sir for philistine. One this is to place ideas arranged, other is to deal with country of people, of flesh and sanguine, of thousand-and-many miseries… S’many people—gives scare of to know—and notone so calms: All nascenting, crescendoing, so wedding, wanting collocation of employment, consumables, health, abundance, to be important, wanting rain and affairs good… Of luck that lacks of so to choose: or we t’weave of to live in the salacious common, or care solo of religion solo. I could to be: father clergyman, if not chief of jagunços; for other things not was I birthed. But mine oldness yea principaled I erred of total account. And the rheumatism… There as whom says: in the primers. Ahem. Hey? Hey? The that more I think, I testify and explain: all-the-world is mad. The Sir, I, we, the people all. For this is that so lacks principally of religion: in order to desendodorize, to disdodoate. Pray is that heals of lunacy. In the general. This is that is the salvation-of-the-soul…Much religion your servant! I here, not I lose occasion of religion. I profit of all. I drink water of all rivers… One solo, for me is little, maybe not me arrives. I pray christian, catholic, I burrow the certain; and I accept the prayers of compadre mine Quelemem, doctrine of he, of Kardec. But, when I can, I go in the Mindubim, where one Matias is believer, methodist: the people so accuse of sinner, reads high the bible, and why, singing hymns beautiful of his. Total me quiets, me suspends. Whatever small shade me refreshes. But is solo much provisory. I wanted to pray— the time total. Many people not me approve, they think that law of Deus is privileges, invariable. And I! Doof! I Detest! The what I am? — the what I do, that want, much curia. And in face of total I face, executed. I? —not I trammel. Look: I have a black girl, Maria Leoncia, long from here not she lives, the prayers of her afame much virtue of power. Well to her I pay, every month— ordering of to pray for me one third, every saint day, and, on the Sundays, a rosary. Value, so values. Mine woman not sees mal in this. And I am, yea mandated word for an other, of the voyage-voyage, a Izina Calanga, in order to come here, I heard of that prayer too with grand mermermerits, I go to effect with she treatment equal. I want handful of those, me defending in Deus, reunited of me in volta… Cuts of Christ! To live is much perilous… To want the good with too much force, of incertain way, can yea to be being so wanting the mal, per to initiate. These humans! All they pull the world for itself, for the to concert amended. But capita one solo sees and understands the things of one his world. Amountain, the most supro, most serious was Mediero Vaz. That one man ancient… his Joaozy Ben-Ben, the most brave of all, no-one never can decipher how he by inside consisted. Joca Ramiro— grand man prince!— was politico. Zé Bebelo wanted to be politico, but had and not had luck: fox that lingered. So Candelario so demonized, by to think that was with illness mal. Titao Passos was the by the appreciation of friends: solo per via of them, of his same amities, were that such high so ajagunçoed. Antonio Do— severe bandit. But by half, grand majority half that be. Andalecio, in the profound, a good man-of-good, being raving in his total justice. Ricardao, same, wanted was to be rich in peace: for this he warred. Solo the Hermogenes was that born formed tiger, and assassinite. And the “Ofidios White”? Ah, not me speak. Ah this… joyless mischeivious, that was— that was a poor boy of the destiny… So good, congruous. The Sir heard, I you told: the ruin with the ruin, they terminate by the spine-bushes so to crack— Deus awaits that spendance. Boy!: Deus is patience. The contrary, is the devil. So consumes. The Sir file knife on knife— and file— that so they scrape. Even the rocks of the profound, one of in the other, they go-so aroundabounding even, that the rivulet rolls. Per enquantity, that I think, total as hath, in this world, is because so merits and lacks. Afterly precise. Deus not so reports with rifle, not garrotes the regulation. For what? Quit: goof with goof—one day, some illumination and learn: smart. Solo that, at times, for most auxiliar, Deus begets, in the middle, a pinch of pepper… Therebe? Well, for example: some time, I went of train, there in Seven-Lagoons, for parts of to consult a medical, of name me indicated. He went vested well, and in car of first, by via of the doubts, not me they shadowed for jagunço ancient. It goes and happens, that, close same of me, enfront, he took aseat, returning from the wild North, a mac Jazevedao, delegate professionale. Came with a capanga of his, an undercover, and I well knew the two, of that s’much a was ruin, as the other ruin was. The veracity to say, first I had the strict of me to surpasss for one lonng, to mutate of my place. Judgement me told, meliorate stay. Well, looking, I looked. And— you I tell: never I saw face of man furnished of brutez or malady more, of the them in that. As that was ogre, trussed of thickset, relustered of crude in the eyes small, and armed a chin of stone, toweringbrow; not of mid nor forehead. Not laughed, not so laughed not even one time; but, speaking or silent, the people appeared always to him some teeth, prey pointed of canids. Arr, and blustered, an ittybit. Solo growled curt, low, the mid-words grizzled. He came relooking, historicizing the documents— one by one the leaves with portraits and with the blacks of the digits of jagunços, lifters of horses and criminouses of death. That application of work, in one thing of those, generated the ire in the people. The undercover, busybodyguard, total close, seated joined, attending, excelling of to be dog. Me made a dread, but solo in the goof of the corpus, not in the intern of the courages. One hour, one of those reports fell— and I bent quickly, I knew there precisely by why, not I wanted, not I thought— even today I raise shame of this— I picked the paper of the ground, and delivered to him. Thereof, I say: I had more rage, because I did that; but there yea it was done. The man not even me looked, not even said notone thankfulment. Event he soles of the shoes of his— solo looking— that soles rough thick, bent of enormous, appearing iron bronzed. Because I knew: This Jazevedao, when he apprehended someone, the primary quiet thing that proceeded was that he came entering, sans to have to to say, feigning some hurry, and go stepping on the top of the feet of the poorthings. And that on these occasions he gave laughters, gave… Well, geck! I delivered to him the leaf of paper, and went leaving of there, by to have hand on me of not to destroy by shots that subject. Meat that much they weigh… And umbilicated beginning of belly pot bellied, that me created will… With my lightness, joyful that I’d kill. But, the barbarities that this delegate made and happened, the Sir not even has callus in heart to be able me to hear. He achieved of many men and women to cry blood, for the simple universolo ours here. Sertão. The Sir knows: sertão is where mandates who is strong, with the guile. And bullet is a tidbit of metal… S’much, I say: Jazevedao— one assuch, should of to have, needed? Ah, need. Leather ruined is that calls goad of point. That there be that, after— business particular of he— in the life or in the other, each Jazevedao, accomplished the that he has, desclimbs in his time of pain, too, until to pay the that he gave— compadre mine Quelemem is there, in order to fiscalize. The Sir knows: the peril that is to live… But solo of the mode, of these, by ugly instrument, was that the jagunsaga so finished. Sir thinks that Antonio Do or Olivino Oliviano were going to fix goodies by pure spelling of itself, or by begging of the infelicitous, or by always to hear sermon of father? You I think! In the aims… Of jagunço comported active in order so to repent in the middle of his jagunsagas, solo I lay of one: called Joe Cazuzo— was in smashing of one shotshow, for on the summit of the place Sierra New, district of river rusted, on the stream Traçadal. We made mal minority small, and they closed in order summit of us the personnel of one Coronel Adalvino, forted politico, with many soldiers uniformed in the center, commanding of the Lieutenant Epiphany Helm, that after fixed captain. We lasted hour more hour, and yea gave almost of encircled. There, of misslip, that Joe Cazuzo— man much valiant— so kneeled turned on the ground of the thick, lifted the arms that not even shoots of Jatoba dry, and solo yell, howl clear and howl deaf:— “I saw the Virgin Ours, in the resplendor of the Heavens, with her children of angels!... ” He screamed not touched. — “I saw the Virgin!... ” He ensouled? We desequaled. Bolt for my horse—that I thought— I leaped in mal seat, noteven I knew in which rupture-time I unfastened the halter, of tied up it foot of timber. I flew, arrived. Bullet come. The pasture roared. In the brush, the fear of the people so goes to the whole, one fear intentional. I could to lash out, fated burro brute, giv-that, giv-that. Some two or three bullets so drovein the pad of the mine saddle, they perforated of to tear away almost much the kapok of the filling. Horse trembled in pro, in middle of gallop, I know: thinks in the owner. I not fit of to be more well shrunken. Bulleted came to the sack that I had on the back, with few mine things. And other, of fusil, in ricochet decreed, heated my thigh, sans me wound, the Sir see: bullet does the what to want—so pierced impressed, between in me and the harness! Times crazy… Burumbum!: the horse so kneeled in the fall, dead perhaps, and I yea falling for front, embraced in foliage full, branched and linias, that me swayed and skewered, done I was pendulating in web of spider… Whither? I traversed that life total… Of fear of anxiety, I ruptured to read with mine corpus that forest, I know there — and me fell world below, rolled for the hollow of a grotto closed of shrubs, always me grasped— rolled same assuch: after: after, when I saw mine hands, total on they that not was withdrawn sanguine, was smeared green, on the digits, of leaves living that I pulled and mashed… I landed on the sedge of the profound— and a beast dark gave a releap, with a sneeze, too mad of fright: that was a papa-mel, that I descried; in order to flee, this is solely. Bigger being I, me doused mine overcoat; I spigotted total. And of one bit of thought: if that beast irara lying there then there not had cobra. I took the place of his. Existed cobra notone. I could me to lose. I was solo spineless, softness, but that not deadened, inside, the collisions of the heart. I gasped. I conceived that they came, me kill. Not even did mal, me mattered not. Assuch, some moments, at least I guarded the license of term in order me to rest. Conforming I thought in Diadorim. Solo I thought was in he. One joão-congo sang. I wanted to die thinking in my friend Diadorim, hand-o-bro, who was on the Sierra of WoodO’Bow, almost on the border baiana, with our other half of the so-candelarios… With my friend Diadorim me embraced, sentiment my went-flew right for he… Ay, arr, but: that this mine mouth not has order notone. I am accounting outside, things divagated. In the Sir me confide? Til-that, til-that. Say the angel-of-the-guard… But, conforming I came: after so knew, that same the soldiers of the Lieutenant and the goats of Coronel Adalvino remitted of to respect the blast of that Joe Cazuzo. And that this ended being the man most pacificious of the world, fabricator of oil and sacristan, in the Saint Sundays White. Times! For total, cleaned revelation, I fix thinking. I like. Meliorate, for the idea if well to open, is travelling in train-of-iron. Could, lived to top and to bottom, inside of it. Information that I ask: same in the Heavens, end of end, how is that the soul wins so to forget s’much sufferments and maladies, in the received and in the given? The how? The Sir knows: are things of hideous ofmuch, have. Pain of corpus and pain of idea mark forted, that forted as the total love and rage of hate. Goes, sea… Of luck that, then, the Firmiano, by appellationed Louse-of-Snake, so leoprosized with the leg disconformed, thickening, of that disease that not so cures; and not discern almost more, constant the branchials in the eyes, of the cataracts. Of before, years, had to of so disarray of the jagunsaga. Well, one occasion, some was on the ranch of his, on the High Jeuitai, after accounted—that, turns time, comes subject, he would say: “Me give yearning is of to seize a soldier, and such, for one good flay, with knife blind… But, first, to castrate…” The Sir conceive? Who has more dose of demon in self is Indian, any race of brusque. Folk see nation ofthese, for there profound of the generals of Goias, theofwhere has vagarous grand rivers, of aquas always so clear pleasantly, running of down crystal rosed… Louse-of-Snake gave of sanguine of heathen. Sir me will say: but that he pronounced that out of mouth, manner of to represent that yet not was old decadent. Opus of to oppose, for fear of to be tame, and cause in order so to see respected. Total listened for such rule: palavered of ruins, for more so valued, because we to the environs is hard durability. The worst, but, is that they finish, through the same ford, given of one day to execute the declared, in the real. I saw s’much crudity! Pain not pays to account; if I go, I collide. And me dedrip, three that me sicken, this total. Me convokes that the personnel, today in day, is good of heart. This is, good in the trivial. Malices wildwants, and perversities, always have some, but scarcities. Generation mine, true, was not assuch. Ah, goes to turn a time, in which not is used more to kill people… I yea am old. Good, I was saying: question, this that me excavates… Ah, I formed that question, for compadre mine Quelemem. That me responded: that, for close to heaven, we so amplified so, that total the uglies past so exhaled of not to be—fated sans-modus from time of youngster, mal-arts. As we not lack of to have remorse of the which divulged in the pulsation of his nightmares of one night. Assuch that: fleeced-so, flourished-so! Ahem. For this said, is that the journey to the Heavens is delayed. I confide with compadre mine Quelemem, the Sir knows: reason of creed same that has—that, for total the mal, that so does, one day so repays, the exact. Subject assuch rises three times, in ante of to want to facilitate in any minutia reprehensible… Compadre mine Quelemem never speaks vacant, not subtreats. Solo that this to he not I go to expose. We never should have to declare that accept entire the alien—that is what is the rule of the king! The Sir look…see: the most important and beautiful, of the world, is this: that the people are not always same, still were not completed — but that they go always shifting. They tune or detune. Truth major. Is the that the life me taught. This that me animates, mound. And, other thing: the devil and the brutes; but Deus is treacherous! Ah, a beauty of treacherous— gives like! The force of his, when he wants— boy!— me gives the fear dread! Deus comes coming: no one not sees. He does in the law of gentle— assuch is the miracle. And Deus attacks beautiful, so amusing, so economizes. The well: one day in a tannery, the little knife mine I had dropped inside of a tank, solo soup of bark of tan, stryphnodendron adstringens, angico, there I know. —“Tomorrow I try…”— I said, withmyself. Because it was of night, light notone I not disputed. Ah, then, I found: on the other day, early, the knife, the iron of it, had been gnawed, almost by half, by that aqua dark, total quiet. I left, for more to see. Crack, fuse! Know the what was? Well, in that same of afternoon, there: of the little knife solo so found the handle… The handle, for not to be of cold metal, but of horn of deer. There is: Deus… Good, the Sir heard knows, the that knows me understands… We sum, not think that religion fractures. Sir think the contrary. Visible that, those other times, I painted—belief that the neoglaziovia variegata lifts the flower. Ah, good my joy… Boyhood. But boyhood is task for more later so to deny. Too, I of that of to think in vague in s’much, lost mine hand-of-man for the management hot, in the middle of all. But, today, that I ratiocinated, and think the endeavor, not nor for this not I give for low my competence, in a fire-and-iron. The to see. Would approach would come here with war on me, with bad parts, with other laws, or with excessive looks, and I even draw to ignite this zone, ay, if, if! Is in the mouth of the blunderbuss: is in the rete-te-tem… And lonelyonly not I am, there-of-the. For not this, I was I placed encircle my mine people. Look the Sir: here, close, vereda below, the Paspe — cropper my — is mine. More league, if that, have the Herpetotheres, and have the compadre Ciril, him and three children, I know that they serve. Band of that hand, the Alaripe: knew the Sir the that is that so boasts, in rifleation and by the knife, one cearense did this! After more: the João Innatal, the Quipes, Lophiosilurus-of-claws. And the Fafafa— this gave fights high, all side with me, in the combat old of the Anteater-such: we cleaned the wind of whom not had order of to respirate, and ante these we desencompassed… The Fafafa has a mass of mares. He raises horses good. Even a little more distant, on the ped-of-sierra, of band mine was the Sesfred, Jesualdo, the Nelson, and João Concliz. Some others. The Triol… And not I go valuing? I leave terra with them, of theirs the what is mine is, we close that we not even brothers. For what I want to gather richness? They are there, of arms aireated. Enemy to come, we cross called, gathering: is hour of one good shotshowerment in peace, they exp’riment to see. I say this to the Sir, of confidence. Too, not go to think in double. We want is to work, propose tranquility. Of me, person, I live for mine woman, that total mode-meliorate merits, and for the devotion. Well-to want of mine woman was that me assisted, prayers of hers, graces. Love comes of love. I say. In Diadorim, I think too— but Diadorim is the mine nebulina… Now, well: not I wanted to touch on this more— of the Tineaous; arrive. But has a nevertheless: I ask: the Sir believe, think trust of truth in that parlance, of with the demon so to able to deal with pact? No, no is no? I knew that not there. I spoke of favas. But I like of total good confirmation. To vend you proper soul… Inventionate false! And, soul, the what is? Soul of has to be thing internal supremed, much more of the of inside, and is solo, of the that one if thought: ah, soul sheer! Decision of to vend soul is fearless moll, fantasied of moment, has not the obedience legal. Can I to vend those good terras, thereof of between the Veredas-Four— that are of one Mr. Admiral, who resides in the capital federal? Can I some? Then, if one boy boy is, and for this not so authorizes of to negotiate… And we, this I know, at times is solo fated boy. Mal that in mine life I prepared, I was in a certain infancy in dreams — total runs and arrives so swift —; will be that if hath flame of responsibilities? If dream; yea so did… I gave rapadura to the chump! Ahem. Well. If his soul, and has, it is of Deus established, not even that the person want or not want. Not is vendible. The Sir not thinks? Me declare, frank, I beg. Ah, you I appreciate. You so see that the Sir knows much, in idea firm, beyond of to have letter of doctor. You I appreciate, for much. Your company me gives high pleasures. In terms, I liked that I would live here, or close, was a help. Here not so has conviviation that to instruct. Sertão. Knows the Sir: sertão is where the thought of the people so forms more forted of the than power of the place. To live is much perilous… Eh, that you so go? Yeayea? Is that not. Today, no. Tomorrow, no. Not I consense. The Sir me forgive, but in endeavor of mine friendship accept: the Sir stay. After fifth of-morning-early, the Sir wanting to go, then goes, same me leaves feeling your absence. But, today or tomorrow, no. Visit, here in house, with me, is for three days! But, the Sir really intends to trespass the field this sea of territotires, for sortment of to confer the what exists? You have your motives. Now— I say for me — the Sir comes, came late, Times were, the customs mutate. Almost that, of legitimate loyal, little surplus, not even no excess more nothing. The bands good of valientoughs they reparted their end; many who were jagunço, by ouch pain, beg alms. Same as the herdsmen they doubt of to come in the commerce vested of clothes entire of leather, they think that garb of jerkin is ugly and boor. And even the herd in the shrubbed pasture goes waning less mad, more educated: casted of zebu, dissee with the rest of corralers and captiveborns. Always, in the generals is to the poverty, to the sadness. A sadness that even gladdens. But, then, for a crop reasonable of bizzarancies, I recounsel of the Sir to entest journey more dilated. Not were my desmight, by acids and rheumatism, there I went. I guided the Sir till total. March 2013 San Diego, CA ORIGINAL TEXT NONADA. TIROS QUE O SENHOR ouviu foram de briga de homem não, Deus esteja. Alvejei mira em árvores no quintal, no baixo do córrego. Por meu acerto. Todo dia isso faço, gosto; desde mal em minha mocidade. Daí, vieram me chamar. Causa dumbezerro: um bezerro branco, erroso, os olhos de nem ser – se viu –; e com máscara de cachorro. Me disseram; eu não quis avistar. Mesmo que, por defeito como nasceu, arrebitado de beiços, esse figurava rindo feito pessoa. Cara de gente, cara de cão: determinaram – era o demo. Povo prascóvio. Mataram. Dono dele nem sei quem for. Vieram emprestar minhas armas, cedi. Não tenho abusões. O senhor ri certas risadas... Olhe: quando é tiro de verdade, primeiro a cachorrada pega a latir, instantaneamente – depois, então, se vai ver se deu mortos. O senhor tolere, isto é o sertão. Uns querem que não seja: que situado sertão é por os campos-gerais a fora a dentro, eles dizem, fim de rumo, terras altas, demais do Urucuia. Toleima. Para os de Corinto e do Curvelo, então, o aqui não é dito sertão? Ah, que tem maior! Lugar sertão se divulga: é onde os pastos carecem de fechos; onde um pode torar dez, quinze léguas, sem topar com casa de morador; e onde criminoso vive seu cristo-jesus, arredado do arrocho de autoridade. O Urucuia vem dos montões oestes. Mas, hoje, que na beira dele, tudo dá – fazendões de fazendas, almargem de vargens de bom render, as vazantes; culturas que vão de mata em mata, madeiras de grossura, até ainda virgens dessas lá há. O gerais corre em volta. Esses gerais são sem tamanho. Enfim, cada um o que quer aprova, o senhor sabe: pão ou pães, é questão de opiniães... O sertão está em toda a parte. Do demo? Não gloso. Senhor pergunte aos moradores. Em falso receio, desfalam no nome dele – dizem só: o Que-Diga. Vote! não... Quem muito se evita, se convive. Sentença num Aristides – o que existe no buritizal primeiro desta minha mão direita, chamado a Vereda-da-Vaca-Mansa-deSanta-Rita – todo o mundo crê: ele não pode passar em três lugares, designados: porque então a gente escuta um chorinho, atrás, e uma vozinha que avisando: – “Eu já vou! Eu já vou!...” – que é o capiroto, o que-diga... E um José Simpilício – quem qualquer daqui jura ele tem um capeta em casa, miúdo satanazim, preso obrigado a ajudar em toda ganância que executa; razão que o Simpilício se empresa em vias de completar de rico. Apre, por isso dizem também que a besta pra ele rupeia, nega de banda, não deixando, quando ele quer amontar... Superstição. José Simpilício e Aristides, mesmo estão se engordando, de assim nãoouvir ou ouvir. Ainda o senhor estude: agora mesmo, nestes dias de época, tem gente porfalando que o Diabo próprio parou, de passagem, no Andrequicé. Um Moço de fora, teria aparecido, e lá se louvou que, para aqui vir – normal, a cavalo, dum dia-e-meio – ele era capaz que só com uns vinte minutos bastava... porque costeava o Rio do Chico pelas cabeceiras! Ou, também, quem sabe – sem ofensas – não terá sido, por um exemplo, até mesmo o senhor quem se anunciou assim, quando passou por lá, por prazido divertimento engraçado? Há-de, não me dê crime, sei que não foi. E mal eu não quis. Só que uma pergunta, em hora, às vezes, clareia razão de paz. Mas, o senhor entenda: o tal moço, se há, quis mangar. Pois, hem, que, despontar o Rio pelas nascentes, será a mesma coisa que um se redobrar nos internos deste nosso Estado nosso, custante viagem de uns três meses... Então? Que-Diga? Doideira. A fantasiação. E, o respeito de dar a ele assim esses nomes de rebuço, é que é mesmo um querer invocar que ele forme forma, com as presenças! Não seja. Eu, pessoalmente, quase que já perdi nele a crença, mercês a Deus; é o que ao senhor lhe digo, à puridade. Sei que é bem estabelecido, que grassa nos Santos- Evangelhos. Em ocasião, conversei com um rapaz seminarista, muito condizente, conferindo no livro de rezas e revestido de paramenta, com uma vara de maria-preta na mão – proseou que ia adjutorar o padre, para extraírem o Cujo, do corpo vivo de uma velha, na Cachoeira-dos-Bois, ele ia com o vigário do Campo-Redondo... Me concebo. O senhor não é como eu? Não acreditei patavim. Compadre meu Quelemém descreve que o que revela efeito são os baixos espíritos descarnados, de terceira, fuzuando nas piores trevas e com ânsias de se travarem com os viventes – dão encosto. Compadre meu Quelemém é quem muito me consola – Quelemém de Góis. Mas ele tem de morar longe daqui, na Jijujã, Vereda do Buriti Pardo... Arres, me deixe lá, que – em endemoninhamento ou com encosto – o senhor mesmo deverá de ter conhecido diversos, homens, mulheres. Pois não sim? Por mim, tantos vi, que aprendi. Rincha- Mãe, Sangued’Outro, o Muitos-Beiços, o Rasgaem-Baixo, Faca-Fria, o Fancho-Bode, um Treciziano, o Azinhavre... o Hermógenes... Deles, punhadão. Se eu pudesse esquecer tantos nomes... Não sou amansador de cavalos! E, mesmo, quem de si de ser jagunço se entrete, já é por alguma competência entrante do demônio. Será não? Será? De primeiro, eu fazia e mexia, e pensar não pensava. Não possuía os prazos. Vivi puxando difícil de dificel, peixe vivo no moquém: quem mói no asp’ro, não fantaseia. Mas, agora, feita a folga que me vem, e sem pequenos dessossegos, estou de range rede. E me inventei neste gosto, de especular idéia. O diabo existe e não existe? Dou o dito. Abrenúncio. Essas melancolias. O senhor vê: existe cachoeira; e pois? Mas cachoeira é barranco de chão, e água se caindo por ele, retombando; o senhor consome essa água, ou desfaz o barranco, sobra cachoeira alguma? Viver é negócio muito perigoso... Explico ao senhor: o diabo vige dentro do homem, os crespos do homem – ou é o homem arruinado, ou o homem dos avessos. Solto, por si, cidadão, é que não tem diabo nenhum. Nenhum! – é o que digo. O senhor aprova? Me declare tudo, franco – é alta mercê que me faz: e pedir posso, encarecido. Este caso – por estúrdio que me vejam – é de minha certa importância. Tomara não fosse... Mas, não diga que o senhor, assisado e instruído, que acredita na pessoa dele?! Não? Lhe agradeço! Sua alta opinião compõe minha valia. Já sabia, esperava por ela-já o campo! Ah, a gente, na velhice, carece de ter sua aragem de descanso. Lhe agradeço. Tem diabo nenhum. Nem espírito. Nunca vi. Alguém devia de ver, então era eu mesmo, este vosso servidor. Fosse lhe contar... Bem, o diabo regula seu estado preto, nas criaturas, nas mulheres, nos homens. Até: nas crianças – eu digo. Pois não é ditado: “menino – trem do diabo”? E nos usos, nas plantas, nas águas, na terra, no vento... Estrumes. ... O diabo na rua, no meio do redemunho... Hem? Hem? Ah. Figuração minha, de pior pra trás, as certas lembranças. Mal hajame! Sofro pena de contar não... Melhor, se arrepare: pois, num chão, e com igual formato de ramos e folhas, não dá a mandioca mansa, que se come comum, e a mandioca-brava, que mata? Agora, o senhor já viu uma estranhez? A mandioca-doce pode de repente virar azangada – motivos não sei; às vezes se diz que é por replantada no terreno sempre, com mudas seguidas, de manaíbas – vai em amargando, de tanto em tanto, de si mesma toma peçonhas. E, ora veja: a outra, a mandiocabrava, também é que às vezes pode ficar mansa, a esmo, de se comer sem nenhum mal. E que isso é? Eh, o senhor já viu, por ver, a feiúra de ódio franzido, carantonho, nas faces duma cobra cascavel? Observou o porco gordo, cada dia mais feliz bruto, capaz de, pudesse, roncar e engolir por sua suja comodidade o mundo todo? E gavião, corvo, alguns, as feições deles já representam a precisão de talhar para adiante, rasgar e estraçalhar a bico, parece uma quicé muito afiada por ruim desejo. Tudo. Tem até tortas raças de pedras, horrorosas, venenosas – que estragam mortal a água, se estão jazendo em fundo de poço; o diabo dentro delas dorme: são o demo. Se sabe? E o demo – que é só assim o significado dum azougue maligno – tem ordem de seguir o caminho dele, tem licença para campear?! Arre, ele está misturado em tudo. Que o que gasta, vai gastando o diabo de dentro da gente, aos pouquinhos, é o razoável sofrer. E a alegria de amor – compadre meu Quelemém, diz. Família. Deveras? É, e não é. O senhor ache e não ache. Tudo é e não é... Quase todo mais grave criminoso feroz, sempre é muito bom marido, bom filho, bom pai, e é bom amigo-de-seus-amigos! Sei desses. Só que tem os depois – e Deus, junto. Vi muitas nuvens. Mas, em verdade, filho, também, abranda. Olhe: um chamado Aleixo, residente a légua do Passo do Pubo, no da-Areia, era o homem de maiores ruindades calmas que já se viu. Me agradou que perto da casa dele tinha um açudinho, entre as palmeiras, com traíras, pra-almas de enormes, desenormes, ao real, que receberam fama; o Aleixo dava de comer a elas, em horas justas, elas se acostumaram a se assim das locas, para papar, semelhavam ser peixes ensinados. Um dia, só por graça rústica, ele matou um velhinho que por lá passou, desvalido rogando esmola. O senhor não duvide – tem gente, neste aborrecido mundo, que matam só para ver alguém fazer careta... Eh, pois, empós, o resto o senhor prove: vem o pão, vem a mão, vem o são, vem o cão. Esse Aleixo era homem afamilhado, tinha filhos pequenos; aqueles eram o amor dele, todo, despropósito. Dê bem, que não nem um ano estava passado, de se matar o velhinho pobre, e os meninos do Aleixo aí adoeceram. Andaço de sarampão, se disse, mas complicado; eles nunca saravam. Quando, então, sararam. Mas os olhos deles vermelhavam altos, numa inflama de sapiranga à rebelde; e susseguinte – o que não sei é se foram todos duma vez, ou um logo e logo outro e outro – eles restaram cegos. Cegos, sem remissão dum favinho de luz dessa nossa! O senhor imagine: uma escadinha – três meninos e uma menina – todos cegados. Sem remediável. O Aleixo não perdeu o juizo; mas mudou: ah, demudou completo – agora vive da banda de Deus, suando para ser bom e caridoso em todas suas horas da noite e do dia. Parece até que ficou o feliz, que antes não era. Ele mesmo diz que foi um homem de sorte, porque Deus quis ter pena dele, transformar para lá o rumo de sua alma. Isso eu ouvi, e me deu raiva. Razão das crianças. Se sendo castigo, que culpa das hajas do Aleixo aqueles meninozinhos tinham?! Compadre meu Quelemém reprovou minhas incertezas. Que, por certo, noutra vida revirada, os meninos também tinham sido os mais malvados, da massa e peça do pai, demônios do mesmo caldeirão de lugar. Senhor o que acha? E o velhinho assassinado? – eu sei que o senhor vai discutir. Pois, também. Em ordem que ele tinha um pecado de crime, no corpo, por pagar. Se a gente – conforme compadre meu Quelemém é quem diz – se a gente torna a encarnar renovado, eu cismo até que inimigo de morte pode vir como filho do inimigo. Mire veja: se me digo, tem um sujeito Pedro Pindó, vizinho daqui mais seis léguas, homem de bem por tudo em tudo, ele e a mulher dele, sempre sidos bons, de bem. Eles têm um filho duns dez anos, chamado Valtei – nome moderno, é o que o povo daqui agora apreceia, o senhor sabe. Pois essezinho, essezim, desde que algum entendimento alumiou nele, feito mostrou o que é: pedido madrasto, azedo queimador, gostoso de ruim de dentro do fundo das espécies de sua natureza. Em qual que judia, ao devagar, de todo bicho ou criaçãozinha pequena que pega; uma vez, encontrou uma crioula bentabêbada dormindo, arranjou um caco de garrafa, lanhou em três pontos a popa da perna dela. O que esse menino babeja vendo, é sangrarem galinha ou esfaquear porco. – “Eu gosto de matar...” – uma ocasião ele pequenino me disse. Abriu em mim um susto; porque: passarinho que se debruça – o vôo já está pronto! Pois, o senhor vigie: o pai, Pedro Pindó, modo de corrigir isso, e a mãe, dão nele, de miséria e mastro – botam o menino sem comer, amarram em árvores no terreiro, ele nu nuelo, mesmo em junho frio, lavram o corpinho dele na peia e na taca, depois limpam a pele do sangue, com cuia de salmoura. A gente sabe, espia, fica gasturado. O menino já rebaixou de magreza, os olhos entrando, carinha de ossos, encaveirada, e entisicou, o tempo todo tosse, tossura da que puxa secos peitos. Arre, que agora, visível, o Pindó e a mulher se habituaram de nele bater, de pouquinho em pouquim foram criando nisso um prazer feio de diversão – como regulam as sovas em horas certas confortáveis, até chamam gente para ver o exemplo bom. Acho que esse menino não dura, já está no blimbilim, não chega para a quaresma que vem... Uê-uê, então?!Não sendo como compadre meu Quelemém quer, que explicação é que o senhor dava? Aquele menino tinha sido homem. Devia, em balanço, terríveis perversidades. Alma dele estava no breu. Mostrava. E, agora, pagava. Ah, mas, acontece, quando está chorando e penando, ele sofre igual que se fosse um menino bonzinho... Ave, vi de tudo, neste mundo! lá vi até cavalo com soluço... – o que é a coisa mais custosa que há. Bem, mas o senhor dirá, deve de: e no começo – para pecados e artes, as pessoas – como por que foi que tanto emendado se começou? Ei, ei, aí todos esbarram. Compadre meu Quelemém, também. Sou só um sertanejo, nessas altas idéias navego mal. Sou muito pobre coitado. Inveja minha pura é de uns conforme o senhor, com toda leitura e suma doutoração. Não é que eu esteja analfabeto. Soletrei, anos e meio, meante cartilha, memória e palmatória. Tive mestre, Mestre Lucas, no Curralinho, decorei gramática, as operações, regra-de-três, até geografia e estudo pátrio. Em folhas grandes de papel, com capricho tracei bonitos mapas. Ah, não é por falar: mas, desde o começo, me achavam sofismado de ladino. E que eu merecia de ir para cursar latim, em Aula Régia – que também diziam. Tempo saudoso! Inda hoje, apreceio um bom livro, despaçado. Na fazenda O Limãozinho, de um meu amigo Vito Soziano, se assina desse almanaque grosso, de logogrifos e charadas e outras divididas matérias, todo ano vem. Em tanto, ponho primazia é na leitura proveitosa, vida de santo, virtudes e exemplos – missionário esperto engambelando os índios, ou São Francisco de Assis, Santo Antônio, São Geraldo... Eu gosto muito de moral. Raciocinar, exortar os outros para o bom caminho, aconselhar a justo. Minha mulher, que o senhor sabe, zela por mim: muito reza. Ela é uma abençoável. Compadre meu Quelemém sempre diz que eu posso aquietar meu temer de consciência, que sendo bem-assistido, terríveis bons-espíritos me protegem. Ipe! Com gosto... Como é de são efeito, ajudo com meu querer acreditar. Mas nem sempre posso. O senhor saiba: eu toda a minha vida pensei por mim, forro, sou nascido diferente. Eu sou é eu mesmo. Diverjo de todo o mundo... Eu quase que nada não sei. Mas desconfio de muita coisa. O senhor concedendo, eu digo: para pensar longe, sou cão mestre – o senhor solte em minha frente uma idéia ligeira, e eu rastreio essa por fundo de todos os matos, amém! Olhe: o que devia de haver, era de se reunirem-se os sábios, políticos, constituições gradas, fecharem o definitivo a noção – proclamar por uma vez, artes assembléias, que não tem diabo nenhum, não existe, não pode. Valor de lei! Só assim, davam tranqüilidade boa à gente. Por que o Governo não cuida?! Ah, eu sei que não é possível. Não me assente o senhor por beócio. Uma coisa é pôr idéias arranjadas, outra é lidar com país de pessoas, de carne e sangue, de mil-e-tantas misérias... Tanta gente – dá susto de saber – e nenhum se sossega: todos nascendo, crescendo, se casando, querendo colocação de emprego, comida, saúde, riqueza, ser importante, querendo chuva e negócios bons... De sorte que carece de se escolher: ou a gente se tece de viver no safado comum, ou cuida só de religião só. Eu podia ser: padre sacerdote, se não chefe de jagunços; para outras coisas não fui parido. Mas minha velhice já principiou, errei de toda conta. E o reumatismo... Lá como quem diz: nas escorvas. Ahã. Hem? Hem? O que mais penso, testo e explico: todo-omundo é louco. O senhor, eu, nós, as pessoas todas. Por isso é que se carece principalmente de religião: para se desendoidecer, desdoidar. Reza é que sara da loucura. No geral. Isso é que é a salvaçãoda- alma... Muita religião, seu moço! Eu cá, não perco ocasião de religião. Aproveito de todas. Bebo água de todo rio... Uma só, para mim é pouca, talvez não me chegue. Rezo cristão, católico, embrenho a certo; e aceito as preces de compadre meu Quelemém, doutrina dele, de Cardéque. Mas, quando posso, vou no Mindubim, onde um Matias é crente, metodista: a gente se acusa de pecador, lê alto a Bíblia, e ora, cantando hinos belos deles. Tudo me quieta, me suspende. Qualquer sombrinha me refresca. Mas é só muito provisório. Eu queria rezar – o tempo todo. Muita gente não me aprova, acham que lei de Deus é privilégios, invariável. E eu! Bofe! Detesto! O que sou? – o que faço, que quero, muito curial. E em cara de todos faço, executado. Eu não tresmalho! Olhe: tem uma preta, Maria Leôncia, longe daqui não mora, as rezas dela afamam muita virtude de poder. Pois a ela pago, todo mês – encomenda de rezar por mim um terço, todo santo dia, e, nos domingos, um rosário. Vale, se vale. Minha mulher não vê mal nisso. E estou, já mandei recado para uma outra, do Vau-Vau, uma Izina Calanga, para vir aqui, ouvi de que reza também com grandes meremerências, vou efetuar com ela trato igual. Quero punhado dessas, me defendendo em Deus, reunidas de mim em volta... Chagas de Cristo! Viver é muito perigoso... Querer o bem com demais força, de incerto jeito, pode já estar sendo se querendo o mal, por principiar. Esses homens! Todos puxavam o mundo para si, para o concertar consertado. Mas cada um só vê e entende as coisas dum seu modo. Montante, o mais supro, mais sério – foi Medeiro Vaz. Que um homem antigo... Seu Joãozinho Bem-Bem, o mais bravo de todos, ninguém nunca pôde decifrar como ele por dentro consistia. Joca Ramiro – grande homem príncipe! – era político. Zé- Bebelo quis ser político. (shrink)

Yayıncılık sektörü, gelişen teknik ve teknolojik imkânlara bağlı olarak yeni bir görünüm kazanmıştır. Kitaplar tür ve sayı olarak çoğalmıştır. Dağıtım, tanıtım ve tasarım kitabın en az içeriği kadar bir eserin talep görmesini belirleyici unsurlar haline gelmiştir. Ancak tasarım, eserin muhtevasından bağımsız değildir. Bu makale kapsamında ele alınan Mevlânâ hakkında yazılmış romanlarda da popüler kitapların dizaynında görülen çizgilere rastlanmaktadır. Yazar, eser ve okur arasında bir köprü vazifesi gören bu çizgiler sembolik imalar taşımaktadır. Zira içerik olarak dinsel bir görünüme sahip bu eserlerde (...) soyut ifadeler bolca yer almaktadır. Bilhassa Mevlânâ’nın toplumumuzdaki karşılığının çoğulluğu yazarları ister istemez simgesel bir anlam havuzundan yararlanmaya yönlendirdiği söylenilebilir. Özellikle tasavvufun sembolik örüntülerden müteşekkil sahası bu alanla ilişkili yazılan kitapları simgesel ve şekilsel bakımdan etkilemiştir. İçerik tasarım ilişkisi açısından romanın fragmanı gibi tasarlanan kitap kapakları, prizmatik bir görünüm oluşturmuştur. Ortaya çıkan bu tabloyu netleştirmek amacıyla kitap dizaynının kurallarını popüler kültürün hangi dinamikleriyle anlaşma yaptığına odaklanılmıştır. Bu doğrultuda kitap tasarımında içeriğin nasıl belirleyici olduğu üzerinden dinselliğin ne tür popüler uzantılara dönüştüğü sorularına cevap aranmıştır. Bu sorulara cevap bulmak için literatür taraması ve Foucault merkezli söylem analizi yöntemi kullanılmıştır. (shrink)